Reseña: A tres metros sobre el cielo (Federico Moccia)

"Cando deixes de ter medo, comezarás a disfrutar"

 Coñecín a historia da triloxía A Tres Metros Sobre el Cielo do italiano Federico Moccia uns anos atrás, cando visualicei a película española (protagonizada por Mario Casas e María Valverde) basada na
primeira das novelas da saga. O certo é que non me gustou en exceso, pois identifiquei numerosas actitudes machistas tomadas por normais, actos violentos que se xustificaban e traumas infantiles que explicaban actitudes futuras na relación de amor principal da obra. Pero, a pesar de todo isto, non odiei a película, non reneguei dela para sempre nin deixei de ver a súa continuación, pois esta, ao igual que puiden comprobar de novo coa lectura da súa novela, ten un ritmo, uns escenarios, unha esencia cálida da Italia mediterránea, unhas esceas que representan a liberdade e a xuventude... un nonseiqué, que che atrapa e che agrada, a pesar de que odies a trama, a relación ou ao personaxe masculino principal, así como os clichés da novela, como é o meu caso. Por suposto, as actitudes machistas seguen ahí, e dende logo hai que saber identificalas, rexeitalas e fuxir delas na vida real, non poden xustificarse nin normalizalas, pero igualmente disfrutei en alto grado a lectura de "A tres metros sobre el cielo" e considero que é unha lectura agradable e entretida para o verán e cuxa segunda e terceira parte lerei pronto.

De novo repito, non é a novela do século, non é o novo Quixote, pero tampouco pretende selo. Trátase dunha novela modesta, divertida, lixeira, que engancha e conmove. Colléselle enseguida un cariño e unha cercanía aos personaxes que fai da súa lectura unha experiencia moi cómoda, moi cercana e agradable, sobre todo iso: A tres metros sobre el cielo é unha novela moi agradable e cálida. O feito de que os personaxes sexan un grupo reducido pero con protagonismo repartido entre todos eles, que coñezas a cada un de forma individual e sepas o seu desenvolvemento ao longo do tempo, fai que te sumerxas completamente na trama e leas cen páxinas de golpe sen apenas decatarte, devorándoo. Esta é a motivación de iniciar a súa lectura, o que vas a atopar, nin máis nin menos.

Agora ben, tería funcionado moitísimo mellor e tería falado milagres, oupolo menos teríao eloxiado moito máis, de non haber actitudes machistas e/ou retrógradas e clichés a cada rato. Step é un personaxe inestable e demente. Síntoo. Eu non quero, quixen nin quererei un Step na miña vida xamais. Un xoven que resolve todo con violencia, non acepta un non por resposta e ten un grave problema de inseguridade é a un mesmo tempo narcisismo. Non respeta a nada nin a ninguén e detrás das súas actitudes cabalerescas e románticas atópase un machista absoluto que non permite á súa parella resolver os seus problemas por si mesma, trata ao seu sogro e irmán como peleles, ameaza a unha profesora para obter o que desexa de forma violenta poruqe non acepta perder e non ten valores nin límites. Si, ten un trauma infantil, pero iso non lle resta absolutamente nada de culpa ou gravedade as sás actitudes e personalidade, por non dicir, ademais, que o que túa nai teña un amante non é un asunto tan traumático, basándose a súa reacción, de novo, en pilares machistas (se súa nai ten relacións con outro, sen ser o seu marido, está fatal e é unha muller horrible, oh deus, pero de ser o pai como se dá en centos de casos, si está mal pero non causa tanto rexeitamento nin traumas para o resto da vida, en fin).

Babi, pola súa parte, si me gustou. Vale, é tonta e ilusa, pero é verosímile real. Tal e como foi criada, clase alta, todo feito, é normal a súa inocencia no novo mundo de ilegalidade e violencia no que se adentra. Step é o seu mundo, déiaxo avanzar ata límites excesivos, si, pero iso pódenos pasar a todas ou algunhas en calquera momento da nosa vida, porque non é "ser tonta", é ser boa, confiada, inocente, doce. Ademais, debeos destacar que sabe poñer un punto e final. Cando repara no carácter e na violencia de Step, cando sabe que non vai cambiar, que seguirá así, que non está ben, corta a relación de raíz e foxe. Como debe facer. Como todas debemos facer. Por iso puntueia A tres metros sobre el cielo con 3 estrelas sobre 5, porque foi unha novela que me gustou, entretida, alegre e dramática, bonita e, sobre todo, con moralexa. O machismo exite, a violencia tamén, e hai que saber identificalo e paralo como Babi. Sen máis.

En conclusión, unha novela entretida, agradble, veraniega, situada nunha Italia decoñecida para min no ámbito literario. Ten unh parte escura e cuestionable, pero creo que non trata de todo mal o tema, non defende as relacións abusivas e se pode disfrutar igualmente dunha trama emocionante, que atrapa e gusta, bonita.

Reseña: "Perdida" de Gillian Flynn (volvín!)

"Doume conta. A xente quere crer que coñece a outras persoas. Os pais queren crer que coñecen aos seus fillos. As esposas queren crer que coñecen aos seus maridos"

 Ola! Despois dun ano, practicamente, sen subir ningunha entrada regreso. Neste tempo, cambiei bastante persoal e literariamente, xa o iredes vendo a medida que suba novas reseñas de libros algo diferentes aos que acostumaba, aínda que en realidade seguen as mesmas temáticas e estilo que adoitaban, simplemente descubrín máis profundamente os meus gustos literaros. En fin, que me enrollo, hoxe tráiovos a miña opinión reseñada de Perdida, escrito por Gillyan Flynn, unha das miñas autoras favoritas. Non se me ocorre mellor (re)comezo para o blog que optar por esta autora, a pesar de que a novela me supuxera certa decepción. 

  "Perdida" é a terceira novela de Flynn, que supuxo o seu salto á fama ao volverse un bestseller internacional e tratarse da primeira novela da autora traducida ao español. Por esta razón, o desapercibidas que pasaron as súas dúas novelas anteriores ("Heridas Abiertas" e "Lugares Escuros") e o tantísimo que me gustaron estas (non só me pareceron entretidas, impresionantes e intelixentes, senón tamén boas, con alta calidade literaria no subxénero da novela negra e con importante desenvolvemento psicolóxico dos personaxes), dei por sentado que Perdida ía ser omo mínimo igual de apasionante e boa novela, mais as miñas expectativas non se viron cumplidas en absoluto. Como introdución á reseña, simplemente direi que lle concedín na plataforma de Goodreads a esta última lectura unhas mediocres 3 estrelas sobre 5 (6/10), mentres que as súas predecesoras non baixaran da nota máis alta, un 5/5, un 10 absoluto, redondo, brillante e máximo. Por que razón? Aquí comeza a miña explicación.

  O que Perdida promete (e non cumple)e o que eu esperaba era unha novela negra, de intriga, moi profunda a nivel psicolóxico ,con psicoanálise dos personaxes, que contase cun misterio apasionante e extraño, cuxa resolución debecese por coñecer, exclamando admirada a miña sorpresa ou o meu gusto polo que lía. E non o atopei. Para nada. Se me din que esta novela a escribeu outro autor creeríao sen dudalo un segundo, pois por moito que busquei a Gillian Flynn e a súa escrita e toque persoal entre as súas páxinas non a atopei. Síntoo.

  Vale, o misterio pintaba ben nun comezo. Interesante. O personaxe protagonista do marido (o único que me gustou e se asemella en algo nas anteriores creacións humanas da autora, aínda que dun nivel máis baixo en calidade e máis cliché) parecía único e interesante como os das restantes novelas. Error. A novela avanza lenta e perezosamente na súa primeira parte. Unha desaparición dunha muller e a culpa que recae no seu marido. Semella ser el o culpable. Oculta algo. Demasiado fácil, servido en bandexa, non pode ser el. Efectivamente non o é e eu adivíñoo demasiado pronto, antes do que se supón que debería e comezo a sospeitar da muller e a súa aparente perfección plasmada no seu diario íntimo moito antes do que se supón que ocorrerá. Algo falla. A novela perde gas. 

  Si, nun inicio pintaba ben: ambiente sureño americano como me gusta, persoas 100% do EEUU profundo, o marido que parece culpable pero non é... Gústame, pode ser unha boa introducción para un cambio na novela, o seu desenvolvemento, un xiro sorprendente co que todo encaixe. Pero falla, o cambio non ocorre nunca. Si, a percepción do lector sobre Amy e Nick (aínda que eu xa sospeitaba demasiado) muda e chegas a sorprenderte da maldade de unha e a inocencia (que non o é realmente, Nick segue a ser un mal marido e un mal home por moito que se excuse e que ela non sexa tampouco boa peza) doutro, pero eu non quedei satisfeita. 

  Os problemas mentais de Amy aparecen de repente, demasiado rápido e repentinamente, como unha explicación necesaria collida con pinzas. Non digo que Flynn non reflexionara e achara o final e a resolución do misterio cando comezou a escribir, non, o que digo é que non está suficientemente ben intercalado. Debido a que nun inicio se centran as culpas nunha persoa concreta que resulta non ser o criminal e o cambio de perspectiva se dá en moi poucas páxinas explicándose rapidamente, crea unha sensación de precipitación no lector que non o satisface. A mellor parte, a escapada de Amy no motel/camping e as súas reflexións de psicópata alí. Pero despois deso aparece un final imposible con demasiadas coincidencias e sen imprevistos, non e creíble, non é real. Nick coñece demasiado ben os movementos e personalidade de Amy e contrólaa coas súas palabras e aparicións na TV sen ter dúbida das súas reaccións futuras, demasiado fácil, cadra e sae todo moi ben. Despois de que a súa muller fixera todo o seu plan maestro (o outro único punto forte da novela, a caza do tesouro castigadora, sublime e macabra) sen que el o esperas e entendese nun comezo, de repente e un mestre na súa psicoloxía e coñécea perfectamente. Non sei. Non cadra.

  O final da novela prolóngase en exceso, sen sentido nin necesidade, aínda que remate dunha forma bastante adecuada e aceptable como parte da esencia e temática que se presenta ao longo dela. Sobran unhas 30 páxinas como mínimo, ademais de dárselle presencia a personaxes que sobran, dar demasiada importancia a detalles mínimos sin relevancia ao final e querer crear unha novela tan diferente que acaba sendo un cliché. 

  Quero destacar o diario de Amy aquí, no final da reseña. Creo que é a única verdadeira introspección na psicolxía dela e paréceme un bo elemento esa locura tan grnde que leva a unha muller a finxir unha personalidade, unha vida, uns gustos e uns sentimentos durante meses e anos só por venganza e desexo de provocar sufrimento. Así si, Flynn, non creando traumas infantís totalmente clichés e vistos con pais machistas e torturadores para intentar explicar conductas adultas e, esmo, xustificalas. Falo de Nick, de "Perdida", pero podería ser outra novela, pois é un recurso trillado presente en obras como "50 Sombras de Grey", aínda que, por suposto e dando grazas, moito mellor levados aínda que non ben por Gillian que por EJ James.

 "Perdida" non se asemella nada ás grandes obras da súa creadora, a gran esencia dela non está presente. Comprendo que a un novato no mundo na novela negra ou que acabe de descubrir recentemente a Flynn lle poida parecer sorprendente e se lle abra un mundo novo. Pero créeme, pequeno lector, Flynn é moito máis. Ela pode facelo moito mellor. Moito. É a reina da psicoloxía e análise de comportamentos a partir de experiencias traumáticas ou entorno. Unha especie de Naturalismo moderno. Dálle unha oportunidade, esquece "Perdida" e adentráte en Heridas Abiertas e Lugares Oscuros, fortes, desgarradoras, intelixente, únicas.

Reseña: Segundas Oportunidades de Rainbow Rowell.

"I love you more than I hate everything else"

"Quéroche máis do que odio ningunha outra cousa" 

 Por fin levei a cabo a lectura doutro libro de Rainbow Rowell tras o impacto que me producira "Fangirl" (reseña) o pasado Xaneiro, un dos mellores libros que lin no ano, estatus que non conseguiu alcanzar, nin de lonxe, "Segundas Oportunidades" .

Non é que non me gustara esta nova proposta da autora, simplemente non me sorprendeu en absoluto e non me embargou emoción algunha durante a lectura, coa excepción dunha permanente sensación de que algo lle faltaba a este libro, de que non estaba presente por primeira vez ese ingrediente propio e único de Rowell que facía dunha novela contemporánea convencional, unha historia única.

Este libro conta cunha temática máis adulta que Fangirl, pois céntrase nos problemas matrimoniais dunha parella que leva vinte anos casada. Ela é guionista de comedia, traballo que é a súa pasión e a súa vida, e el non traballa, adicándose a tempo completo ao coidado das dúas fillas pequenas de ambos. Georgie sabe que o seu marido non é feliz con ela e sabe que ambos teñen problemas, por moito que se esforcen en ocultalo, polo que tras unha pelexa que fará que pase o Nadal separada da súa familia, non desaproveitará a oportunidade de arreglar o conflicto de raíz que se lle presenta mediante un teléfono amarelo que fai chamadas ao pasado.

A historia en si non é demasiado complexa, é máis, é bastante bastante simple e incluso típica (coa excepción das chamadas ao pasado, enténdese) pero isto tampouco é unha enorme novedade se de novelas de Rainbow Rowell, autora de personaxes non de tramas, falamos. O punto está en que esa falta de trama non se ve compensada como de cotío polo gran desenvolvemento dos protagonistas, pois con excepción de Georgie, non sabemos nada do resto.

Neal é plano planísimo. só o vemos a través dos ollos da súa muller. Isto pode ter unha explicación e terse feito conscientemente, así que non critico demasiado a novela neste aspecto, pero o que non conta con xustificación algunha é a presenza de varios personaxes secundarios que nin pinchan nin cortan e que nin están desenvoltos con profundidade nin o deixan de estar: demasiado planos para ter relevancia, con demasiada presenza para non tela.

En canto ao, como xa dixen, único personaxe ben caracterizado (neste caso Rowell fixo ben o seu traballo e usou bastante ben o seu don, admitámolo) poñíame un pouco dos nervios. Si, isto non é culpa da autora, é cousa miña, pero Georgie era tan absolutamente insegura... Isto nun principio non é censurable, porque tiña lóxica, ademais, debido á trama, pero chegado a certo punto era insoportable o moito que se culpaba a si mesma da infelicidade do seu marido. Vale, si, el non é feliz e digamos que é, en parte, por culpa túa, pero é el quen elixiu estar contigo e el non quixo marchar nin expresou ese sentimento.

Ademais, hai certas actitudes nel que me "cheiraban a chamusquina" e que non me gustaban un pelo, como o exceso de celos cara o mellor amigo de Georgie ou como el só protestaba polo moito tempo que lle tomaba a ela o seu traballo sen ter en conta que adoraba realizalo e era a súa gran pasión, poñendo por diante o interés propio.

Na novela píntase a Neal como un santo e no momento, mentres les, seméllao, de feito non reparara demasiado nestes comportamentos (obviamente si que me fixara porque é bastante evidente pero non reflexionara acerca diso), pero non me gustan nada.

Ademais, a lectura, lonxe de ser lixeira como correspondería dada a súa sinxeleza, é bastante pesada en certas partes e moi repetitiva. aínda que admito que entretén e se deixa ler sen precisar de apenas atención.

Houbo certos elementos que me gustaron: o traballo de Georgie como guinonista, que me pareceu un toque moi interesante é pragado de referencias a series; a personalidade do seu mellor amigo e o unida que estaba a el (unión dinamitada polo marido que se celaba á mínima referencia a el, en fin...) e sobre todo sobre todo sobre todo, o feito de que a irmá da protagonista resultara ser homosexual para congratulación miña e sorpresa (positiva) de súa irmá. Non o esperaba, sorprendeume, gustoume.

En canto ás chamadas ao pasado, estaban pouco presentes para a súa importancia na trama, non sei, non conseguiron interesarme, pero si a trama ao redor delas, é dicir, esa especie de realismo máxico parecido a ¡Qué bello es vivir! ou Christmas Caroll que asocio co Nadal e cousas bonitas, esa posibilidade de cambiar o que se fixo e conseguir ir pola senda correcta, un camiño de amor e felicidade. O problema: que a "culpa" da infelicidade e problemas do marido non eran de Georgie e ela non tiña que facer nada para remedialo, co cal non tiña sentido.

O que máis me convenceu da trama: o final. Porque se trata do típico final bonito, romántico e característico de película navideña e eu son unha friki do Nadal e os seus derivados, así que non puiden evitar o sentimento de calidez e agrado.

Conclusión: Simple, previsible e bastante entretido cuns elementos e actitudes que non me gustaron nada porque deixan entrever unha certa actitude machista. Un 3/5 en Goodreads e tirando polo alto.

Reseña: La Casa de las Olas de Jojo Moyes.

 

“Sometimes she wondered how it were possible to be so far from the sea and still feel as if she were drowning.” 

"En ocasións, ela preguntábase como era posible estar tan lonxe do mar e seguir sentindo como se afogara" 

Ultimamente non estaba lendo moito debido ao bloqueo lector que me acompaña e que vai cumprir un ano pero que creo que conseguín vencer grazas ás lecturas tan marabillosas que estou levando a cabo nos últimos meses. Debido ao bloqueo, procurei ler tan só aquelas novelas que me apetecesen moito e seguir os meus antollos literarios, polo que cando comecei a sentir que desexaba un libro que se desenvolvese nun pasado recente (século XX en xeral, en calquera das súas décadas) seguín o meu instinto e comecei con "La Casa de las Olas", bet-seller cuxa trama prometía e moito e parecía da clase de libro que me apasiona.

Non foi ata máis tarde, un cuarto de novela aproximadamente, que me decatei de que a autora da obra era Jojo Moyes, escritora moi popular e moi nomeada ultimamente grazas ao seu último éxito (que non lin e non me chamaba en exceso ata que me vin atrapada por "La Casa de las Olas"), "Yo antes de ti".

"La Casa de las Olas" sitúanos na década dos 50 nun pobo costeiro inglés, Merham, onde Lottie, unha xoven londiniense, convive cunha familia do máis tradicional que aceptou refuxiala na súa casa dada a gran amistade entre ela e Celia, filla da súa idade, ata que remate a Segunda Guerra Mundial. Cando isto ocorre, permítenlle que permaneza alí, na paz e tranquilidade de Merham, tan só interrumpida pola recente chegada dun grupo de bohemios, artistas de diferentes nacionalidades e sen ningún rasgo en común cos habitantes do pobo. Lottie e Celia entrarán en contacto con eles e aprenderán a ver a vida dunha forma distinta, véndose ademais envoltas en outras complicacións e dramas coa chegada dun xoven a Merham.

Esta novela ENCANTOUME. Así sen máis e con todas as letras. Pode que non sexa o libro do século nin da década pero é terriblemente doce, agradable, bonito e á vez pregado de sucesos que enganchan.

O seu estilo recórdame en certo modo ao de "Tomates verdes fritos" ou "Anna de las Tejas Verdes", non por nada en concreto, senón pola forma de contarnos unha historia centrándose nos sentimentos e nas emocións dos protagonistas narrados de forma doce e agradable. O termo perfecto para describilo sería "heartwarming" que non é traducible ao galego, pero vós entendédesme.

Tamén se asemella ás novelas anteriormente mencionadas no feito de que conta a historia a través de moitos anos, ao longo dunha vida enteira, de maneira que non se enfoca nun suceso concreto senón que o eixe ao redor do que xira a trama é simplemente a vida, neste caso, de Lottie e a da casa que da nome á novela.

Aínda que a diferenza está en que en "La Casa de las Olas" ten moitos outros temas a maiores que completan esta trama. En apariencia, pode parecer unha novela sinxela e sen demasiada complicación, pero é realmente completa e conta con infinidade de elementos ben unidos e atados. A evolución de Lottie como persoa é perfecta. Poderíamos pensar que nesta novela non hai tempo para a profundidade dos personaxes, pero nada máis lonxe. Neste sentido podemos atopar uns tintes ao Jane Austen, quen adoita priorizar os pensamentos e sentimentos ante as accións, pero dunha forma moito máis agradable á desta autora dende a miña sincera opinión, pois non recae nun aburrimento pola falta de acción, senón que intercala ambos.
Jojo Moyes tamén incorpora ao libro a presenza dos "bohemios", duns personaxes moi diferentes para a época, (sobre todo nun pobo pequeno) que revolucionarán as ideas de Lottie e lle abrirán os ollos. Parecéronme marabillosos e apasionantes, só o ler sobre eles me mantiña interesada. de maneira que hai unha gran variedade de persoas que interveñen na novela, ningunha plana ou de recheo.

Como vos digo, a novela é increíble, completando elementos nunha unión perfecta (bo estilo narrativo, múltiples personaxes ben desenvolvidos, tramas orixinais, efecto heartwarming, historia que engancha) e hai unha última peza clave: o salto temporal.

No medio da novela, xusto tras un suceso impactante e sen previo aviso, prodúcese un avance na novela á actualidade, saltando polo tanto uns 50 anos, e preséntansenos novos personaxes, novos dramas, novas historias etc pero sen perder as semellanzas en estilo e elementos coa trama anterior.

Pero tranquilidade, non perderemos de vista aos habitantes de Merham dos anos 50 nin desaparecerá calquera conexión con esa historia: a "Casa das Olas" segue ahí e será o eixe ao redor do que xiren todos os acontecementos, pasados e futuros. A historia no S.XXI fíxoseme moi rara ao principio, non entendía nada, non coñecía a esas persoas das que se me falaba e non me interesaban, eu só quería saber que ocorría despois da última frase que Moyes escribira acerca de Lottie, e probablemente a todos nos ocorre o mesmo, pero tranquilos, porque a partir dese punto non tardaredes en collerlle o mesmo cariño ás novas protagonistas que aos antigos e en vervos envoltos nos seus problemas. Ademais, as nosas dúbidas sobre cal foi o futuro de Lottie e compañía serán resoltas de maneira sublime, diferente e sorprendente.

Outro punto forte da novela é a forma de unir historias en apariencia que nada teñen que ver de maneira perfecta. Cando vin que todo conectaba, tiña sentido e souben os verdadeiros acontecementos nas vidas dos personaxes, non puiden conter a emoción nin deixar de ler; foi como quitar unha máscara dos meus ollos.

É unha novela perfecta. É agradable, bonita, ben narrada e construída e consegue facerse un sitio nos nosos corazóns, sen por iso resultar pesada ou pouco emocionante. Un enorme 5/5 en Goodreads e unha praza directa no Top das Mellores Lecturas do ano 2016. Marabilloso.

Reseña: Lugares Oscuros de Gyllian Flynn.

"Heridas abiertas" (o outro libro da autora) deixárame sorprendidísima e encantárame, pero sobre todo marcoume moito polo impacto que me causou, polo diferente que era ás demais novelas de misterio que lera, ao tratarse dunha moito máis adulta e dura, que me fixo sufrir e pasalo un pouco mal pero que á vez me pareceu marabillosa e moi boa, en dúas palabras, pola maneira tan perfecta de construír personaxes e tramas da autora, de forma que todo cobra sentido. Flynn é unha experta en crear personaxes. Tal como con Rainbow Rowell falaba de que crea novelas basadas en personaxes e non tanto en tramas ou accións, Gyllian Flynn leva isto a outro nivel, desenvolvendo de maneira perfecta unha psicoloxía, carácter e forma de ser e pensar detrás de cada personaxe que coincide e se corresponde coas súas accións. É dicir, dependendo de onde, como, con quen, e en que circunstancias se criara unha persoa, iso fará que desenvolva unha serie de rasgos propios e accións.

Como dicía (antes de poñerme a fangirlear durante parágrafos...), tras descubrir a esta autora, desexaba ler algunha das súas outras dúas novelas traducidas xa ao castelán e como son un pouco rariña, decanteime por "Lugares Oscuros" (a tradución máis recente) en lugar de polo seu éxito nº1, "Perdida" (que espero comezar nos próximos meses, aínda que coñecéndome...).

O certo é que, como cabía esperar, me encantou, con todas as letras, porque cada páxina que lía só podía pensar: pero que bo é este libro!! Non só me gusta pola trama, pola historia, por ser novela negra ou calquera característica que puidera atraparme noutros libros deste estilo, senón porque me parece unha obra traballada, sen fallos, na que nada ocorre por casualidade. Como xa explicaba antes, todo nas súas tramas, esas acción tan escuras, macabras e terribles que me poñen os pelos de punta cando leo pola noite, non son escritas por casualidade ou para gustar, senón que cada unha delas ten unha razón de ser e a persoa que leva a cabo os asasinatos (en todas as súas novelas matan a alguén) o fai por algunha razón e dunha maneira que se corresponde a esta.

Este libro, nárranos a historia dunha familia estadounidense, os Day, que viven nunha granxa de Kansas, en quebra, a punto de afogar baixo o peso das débedas. Esta familia será visitada pola traxedia cando tres dos seus membros sexan brutalmente asasinados no que parece parte dun ritual satánico, sendo os únicos supervivintes Ben e Libby, irmáns de quince e sete anos. Esta última acusará a Ben de ser o autor dos crimes, pero máis dunha década máis tarde, as dúbidas sobre se de verdade era seu irmán a persoa que vira aquela noite non deixarán a Libby vivir libre de remordementos e, aínda que reacia, permitirá que unha serie de seguidores do chamado "Asasinato dos Day" a axuden a descubrir dunha vez por todas a verdade.

Como podedes ver, a trama semellaba interesante antes de abrir o libro e o certo é que o foi. Ao contrario que moitos autores do xénero, Flynn non segue un mesmo patrón para todas as súas novelas. Si que hai numerosas similitudes entre "Heriidas Abiertas" e "Lugares Oscuros", pero diferéncianse en diversos aspectos que fan a ambos libros únicos. Cada un deles segue un tema principal, por así decilo, sendo moi importante no primeiro deles o referente á cultura estadounidense dos pobos pequenos do sur do país, como a educación nos valores tradicionais pode marcar unha maneira de ser e comportarse que afecte incríblemente a unha persoa, e tamén nos problemas mentais e emocionais, que sofren varios personaxes da novela. Neste caso, "Lugares Oscuros" fálanos de algo semellante, de como a miseria, despreocupación por parte dos país e malas compañias fan que ven se vexa dentro de algo perigoso e enorme, de como o paso do tempo e os crimes afectan aos personaxes da novela e á súa saúde mental.

Unha das principais características que me agrada da autora, é o realismo presente nas súas obras. Ademais de que non ten pelos na lingua á hora de describir aspectos macabros, duros e desagradables, tampouco adorna as súas tramas e personaxes, ensinando todo como sería na vida real. Móstranos a alcolemia e as drogas, os abusos sexuais, a verdadeira maneira de actuar das persoas ante certas situacións e os pensamentos que lles rondan pola cabeza. Non sei como plasmar isto de forma concisa, pero digamos que todo o que pasa no libro, podería ser real, os personaxes poderían existir e nada e pouco creíble, e crédeme que iso asusta, porque si de algo podemos etiquetar as novelas de Flynn é de pouco agradable e brutais.

Outro elemento que é novo, pois non está presente en "Heridas abiertas", son os saltos temporais. Neste libro nárrasenos o que realmente sucedeu no ano 1985 nesa fatídica noite e nas horas anteriores dende o punto de vista de Penny Day e Ben Day intercalándose cos capítulos que nos falan da vida actual de Libby e do desenvolvemento das súas pesquisas. Isto aplícase de forma maxistral, pois os capítulos do pasado que vamos lendo van tendo unha relación cos descubrimentos presentes das seguintes páxinas. Ademais, está moi ben racionado para que non sepamos demais ata o momento no que todo se descubre ao final, mantedno a intriga. Tamén relacionado co paso do tempo e co desenrolo de personaxes que dicía, é moi interesante o ver como cambian as persoas dende o 1985 ata o ¿2009? véndose influídos polas circuntancias e marcados polos crimes e sucesos que desencadearon. Ademais, todos seguen a ser como eran, non cambiaron en esencia a súa maneira de actuar.

O meu personaxe preferido foi sen dúbida Diondra, completamente complexa e desequilibrada pero á vez apasionante. Recordoume en certo modo á irmá da protagonista de Heridas Abiertas, e creo que se léchedes ambas novelas me comprenderedes.

Se me gustou esta lectura máis qe a do anterior libro da autora? Non podería aseguralo... Púxenlle máis puntuación en Goodreads (5/5) porque me encantou e me fixo sufrir menos que Heridas abiertas (non aparecían agullas, pinchos etc #trauma) pero o tratar a cultura sureña e tradicional estadounidense foi un tema que me ancantou co cal... Prefiro non pronunciarme ao respecto.

En resume, unha novela magnífica, dura, macabra, intelixente e non apta para todos os estómagos. Un 5/5 en Goodreads porque é moito máis que unha historia de misterio que xoga co psicolóxico.

Reseña: Wayward Pines. El Paraíso (Wayward Pines #1) de Blake Crouch

“For every perfect little town, there's something ugly underneath. No dream without the nightmare.” 

"En cada pequena e perfecta cidade, hai algo feo debaixo. Non hai soño sen o pesadelo" 

Tras superar (aparentemente) o meu bloqueo lector, morría de ganas de comezar un libro de intriga, misterioso, deses que che enganchan e fan que non poidas deixar de ler ata descubrir o misterio que agochan, e que tivese, ademais, algo de acción que contribuíse a esta sensación. Finalmente, decanteime por Wayward Pines. El Paraíso, primeira parte dunha triloxía (que se adaptou en forma de serie de televisión, por certo) que debo dicir que cumpriu totalmente o meu propósito.

Dende o primeiro momento que comezas a lectura estás intrigado e desexas saber que ocorre, pois, ao igual que o protagonista, non sabes que é o lugar descrito, que fai este alí, e cales serán os seguintes sucesos cos que o autor che sorprenderá, xa que te atopas igual de descolocado e desconcertado que o propio personaxe.

A novela comeza cando o protagonista esperta nun pobo ideal e marabilloso, onde fai sol, os nenos xogan, os paxaros cantan e os veciños se queren entre eles. Tanta calma e paisaxe idílica dá mala espiña a Ethan, quen pouco a pouco comeza a descubrir que nada é o que parece en Wayward Pines, que ese lugar esconde algo, e tamén porqué está alí atrapado sen poder saír.

Esta primeira parte da triloxía ten un ritmo trepidante marabilloso, pois non tes un só momento de pausa para aburrirte mentres les xa que, incluso nas páxinas que semellan tranquilas e sen acontecementos, podemos percibir pequenos indicios importantes na resolución dese misterio, desa trama estraña que se presenta. Ademais, o personaxe, coa súa identidade tan pouco clara nun inicio (non se nos conta directamente quen é e a que se dedica) que se vai esclarecendo ao longo da obra mediante analepses, tamén é un misterio que se suma aos que o seu entorno presenta. En definitiva, este libro é un cúmulo de misterios que che fará sentirte intranquilo e inseguro, pois o único que si sabes, o único que sabes que podes crer, é que ese pobo ideal non é bo, nin o será o futuro do noso protagonista de permanecer alí.

Outro punto importante da novela, é a profunda personalidade de Ethan. Poderíamos pensar, tras as miñas opinións anteriores, que Wayward Pines: El Paraíso é unha desas novelas de acción sen profundidade de personaxes, pero non é así, pois pouco a pouco váisenos deixando ver os problemas, preocupacións e traumas deEthan que inflúen na súa maneira de actuar e, en certo modo, teñen que ver co que lle está a ocorrer. De feito, durante toda a novela tiña a impresión de que existía un narrador en 1ª persoa cando non era así, de maneira que me sorprendía de cando en vez ver o nome do personaxe seguido de verbos en terceira persoa narrados polo narrador omnisciente.

Debo dicir, que a pesar do que poida parecer, a novela non me encantou. Gustoume moito, sobre todo o inicio, ata algo máis da metade, pero logo a trama toma outro camiño alonxado do que en principio seguía a historia e vólvese menos orixinal, asemellándose a outras triloxías e novelas que lera con anterioridade. Digamos que eu pensaba que se trataría de algo semellante a "El show de Truman" e "Diario del búnker" e acabou parecéndose máis a "El corredor del laberinto" mesturado con "Farenheit 451". Todas as anteriores novelas e filmes me gustaron moito, pero ao velas xuntas formando Wayward Pines, non acabou de convencerme a mestura. Non por nada, senón porque non era o que desexaba ler, o que me esperaba, e pareceume o "camiño fácil".

O libro no inicio fálanos dun home atrapado nun entorno aterradoramente perfecto e idílico, que agocha algo (como en "El show de Truman"). O protagonista non tiña demasiado claro como chegara alí e isto agobiábao, ademais de necesitar saír do pobo sen que existise maneira aparente de logralo e ter que convivir con xente rara que non parecía de fiar. Isto son características que xa lera en "Diario del búnker", e era precisamente o que desexaba ler, o que fóra a buscar na novela, e aquilo que ten máis importancia no comezo, o que máis me gustou e atrapou. Pero chegado certo punto, a novela pegaba un brusco cambio, e comezaba a asemellarse a "Farenheit 451", pero no bo sentido, por así decilo, pois tiña as partes que me convenceran dela e esa sensación atrapante de agobio, descontento coa sociedade. Tamén me acordei deste clásico distópico na fuxida do protagonista ao final da novela (non podo dar detalles precisos) e na brutalidade dese pobo e da súa "organización" que tamén se percibe na fuxida. Foi dende este preciso momento da trama cando me comezou a gustar menos, cando se nos explica todo, por así decilo, cando se asemella demasiado a "El Corredor del Laberinto" e outras distopías e triloxías, sendo pouco orixinal.

Como digo, encantoume toda a aura misteriosa e que cheiraba a conspiración da novela, así como eses saltos temporais, esas diferenzas de idade en Wayward Pines entre persoas nacidas no mesmo ano pero todo terminou cunha explicación un tanto confusa e pouco creíble.

A impresión que me deu é que cambiaba o roteiro da historia, que o autor cambiaba o espíritu e sensacións da novela.

Estaba convencida de darlle á novela unha puntuación de 5/5 cando a comecei pero ao non quedar contenta coa última parte e non sentirme convencida das explicacións e desenvolvemento da historia, decidín deixalo nun 4/5 en Goodreads.

As continuacións do libro prometen, pois remata dunha maneira aberta que pode desembocar na clase de trama que me encanta, así que espero que me guste tanto ou máis que esta primeira parte.

Reseña: Éramos Mentirosos de E. Lockhart.

“We are liars. We are beautiful and privileged. We are cracked and broken.” 

"Somos mentireiros. Somos fermosos e privilexiados. Estamos agrietados e rotos"

O ano pasado esta novela de E.Lockhart foi número 1 na lista de best-sellers do New York Times e existiu unha campaña de marketing incríble ao redor dela, na que se caracterizaba ao libro de "impresionante", "cheo de segredos e mentiras", "misterioso" e, incluso, "obra mestra da literatura que ía marcar un antes e un despois, atrapando a adultos e xóvenes por igual". Falábase desta novela como unha atrapante historia de segredos e intrigas familiares, cuxa base eran problemas internos provocados pola riqueza e herdanzas dunha familia de clase alta, nunha illa privada na que ocorrera algo, un feito que a protagonista esqueceu e que o lector non sabe ata o final, e que nos deixaría a todos os lectores en shock.

Pero, xa volo digo de entrada, non vos deixedes levar por isto, como eu fixen, porque terminaredes cunha decepción enorme e rirédesvos da campaña de marketing que xira sobre "Éramos Mentirosos", xa que o libro non se parece, nin de lonxe, ao que esta prometía e ao que eu buscaba e desexaba ler.

É como se de "Harry Potter" dicimos que é unha asombrosa historia de amor. NON. Ten (moi poucas) pinceladas amorosas pero non é unha historia que trate principalmente sobre iso. Pois con "Éramos Mentirosos" pasa o mesmo a menor escala: non prometas unha gran historia de intriga con segredos e tramas familiares sorprendentes, se logo vai ser unha novela cunha única trama misteriosa que nin sequera o é tanto, dado que non se presenta dunha forma que impresione e enganche ao lector. Ademais, para poder dicir que existen misterioS e segredoS, debería haber máis de un, por iso de que falamos en plural, pero só existe unha unica liña argumental sen xiros, descubrimentos nin tramas que se enredan e desenredan, só un misterio que se resolve ao final dunha maneira que non logrou convencerme nin estaba á altura do prometido. A novela empeza ben, pero cando te decatas, xa a remataches, como se nunca acabase a introdución, pois non hai desenvolvemento do argumento e cando se presenta o desenlace todo se resolve de maneira precipitada...

En teoría, a protagonista deste libro sabe o mesmo que nós ao comezo dela, pois, tras o "accidente", sofre amnesia selectiva, e isto, xunto coas dúbidas e estraños recordos soltos que vai recuperando, debería lograr que nos puxéramos nerviosos, que quixésemos saber que foi iso tan horrible que pasou, pero xúrovos que nunca antes sentira unha indiferencia tan grande cara un misterio e trama principal dunha novela. Eu non odiei esta lectura, resultoume entretida e, como digo, unha máis do montón, sen nada a destacar, e se isto foi así, se non cheguei a rexeitala por completo, foi grazas, unicamente, á maneira de escribir da autora e a forma de vida, a rutina veraniega, dos xóvenes primos protagonista, que, simplemente pola súa orixinalidade, polo diferentes a todo o que vira antes, me pareceron interesantes e provocaron que quixese seguir lendo, que me fose amena a lectura, pero sen máis.

Outro punto que me puxo MOI NERVIOSA, pero moito, foi a maneira na que a autora parecía tratar da mesma forma aos protagonistas cando tiñan 13, 15 e 17 anos, é dicir, non se notaba no carácter dos rapaces ningún tipo de cambio ao longo dos veráns. Daba igual os anos que pasaran, que seguían a pensar, expresarse e comportarse coma nenos pequenos. De feito, aínda que sei (porque se nos repite) que os catro primos que protagonizan o libro teñen 17 anos na maior parte del (excepto nas analepses e flashbacks), eu era e son incapaz de imaxinalos con esa idade pois eu, cos meus 16 anos, non teño esa mentalidade tan infantil, nin a tiña con 15. Quizais, poidamos asociar os seus carácteres e comportamentos con nenos de 13 ou 14 anos, perouns rapaces caprichosos e consentidos de 13 ou 14 anos. E si, dásenos unha posible explicación (que é un enooooorme spoiler, o único que podería facer pois, como digo, non é que haxa demaisados misterios en "Éramos Mentirosos") que podería xustificar isto, pero eu estou nun 95% convencida que a autora non o fixo de maneira consciente, é dicir, que ela de verdade pensaba que as persoas de 17 anos se comportaban desa maneira e que foi un enorme erro do que non se decatou. Na miña mente, os personaxes desta novela teñen 14 anos, e nin así e xustificable a cantidade de tonterías das que son protagonistas. En fin...

Por último, esta novela é máis un relato ou unha historia corta inacabada, e non só pola curta extensión á que sumamos as moitísimas páxinas en branco da edición do libro (adiós Amazonas), senón polo pouco desenvolvemento de todo: trama, personaxes, misterio, segredos... e, sobre todo, do (co centos de aspas) "magnífico" final que pecha a trama. É un desenlace sacado da manga pola autora, que non ten ningún sentido porque: 

1. Que se levara a cabo ese acto, é absurdo. Uns rapaces de esa idade por moito alcol que consumiran dudo que fixeran semellante cousa e, ademais, desa forma tan, digamos, desorganizada.
2. Dásenos unha explicación, en teoría, convincente, para que se fixese ese "acto", a cal entendo e ten certo sentido, pero que non acaba de explicalo. Uns nenos desa idade non chegarían a semellante conclusión e, dubido que quixesen facer "iso" se significaba perder o nivel de vida que levaban ata entón, alto e cheo de comodidades.
3. Cóstame crer que o "acto" provocase a pérdida de memoria da protagonista.
4. Ese feito inexplicable e "sobrenatural" ligado ao "acto" non ten ningún tipo de sentido nin pega co tipo de novela. Se fose provocado pola mente da protagonista, unha especie de secuela do "acto" ligada á perda de memoria e problemas mentais, pois aínda, pero presentándosenos ese elemento tan pouquíiiisimo creíble de repente...  

E podería seguir, pero penso que xa entendéchedes o que quería dicir e porque non me agradou o final. Non comprendo porque tanto hype con isto... 

En resume, unha novela entretida pero sen máis, cun 2´5 de 5 en Goodreads e sobra. Unha lectura para facer en duas horiñas como moito, como quen le unha revista na praia, pero sen ansias de ser a lectura da túa vida, aínda que haxa quen a adora... Un libro que esquecerei en pouco tempo.

Reseña: El hijo dorado (The Golden Son) de Pierce Brown.

"Que vida tan cruel se a visión da miña esposa morta significa esperanza"

Por fin, despois de moito tempo, traio unha nova reseña ao blog. Estaba desexando con ansias poder volver a facer este tipo de publicación (a miña preferida) pero entre o ocupada que estiven e o tempo que me levou rematar a lectura desta segunda parte da triloxía de Amanecer Rojo de Pierce Brown, non daba abasto. Como sabedes, Amanecer Rojo foi unha das miñas Mellores lecturas do ano 2015, ademais de tratarse dunha das miñas triloxías preferidas (tras dúas novelas lidas das tres que a conforman creo que podo afirmalo con seguridade) polo que desexaba ler a súa continuación, a pesar do meu bloqueo lector (que por desgraza aínda persiste...) e das máis de 550 páxinas que posúe, dúas realidades totalmente incompatibles, por certo. 

Esta segunda parte da triloxía continúa uns anos máis tarde do fin do libro anterior, nun futuro distópico e de ficción, nunha situación moi diferente pero á vez dentro da mesma trama que o primeiro tomo, xa que Darrow continúa na súa persistente tentativa de alcanzar ese obxectivo para os seus iguais vencendo á clase dominante, pero esta vez infiltrado no bando enimigo, baixo as ordes daquel a quen máis odio: Augusto. 

Nesta novela, a trama e sucesos son, si é que isto é posible, incluso máis intrigantes, apasionantes, enrevesados, pragados de acción e trepidantes que na anterior, pois  o protagonista está cada vez máis cerca de vencer aos dourados e lograr acabar co sistema clasista e estamental que existe na sociedade chegando ao máis alto entre os dourados.

En El hijo dorado, o lector non ten un momento de pausa durante a lectura, porque non deixan de sucederse novos descubrementos acerca desa misteriosa organización presidida por Ares, a identidade deste e os cambios que se produciron na franxa temporal entre os libros no grupo rebelde e que farán que a novela non deixe de pegar bruscos xiros e cambios de dirección inesperados en poucas liñas, deixándote coa boca aberta e sen asimilar o lido. Isto non é unha gran novidade, pois xa dicía algo semellante na reseña da primeira parte, pero si se trata dunha característica que multiplica a súa presenza neste segundo libro. 

Relacionado con isto, debo destacar un dos rasgos diferenciadores deste libro con respecto ás demais triloxías distópicas existentes na literatura actual e que, personalmente, me encanta e considero un punto forte: as intrigas políticas, traicións, bandos, cambios de aliados e todo tipo de cuestións relativas ao goberno e sistema político da novela, porque se trata dunha temática que me gusta de por si e que, ademais, Brown sabe presentarnos á perfección (el é un licenciado en Ciencias Políticas que participou nas campañas de diversos líderes estadounidenses, polo que imaxinaredes o ben que plasma todo isto na triloxía).

O outro pilar básico de El hijo dorado (xiros argumentais + intrigas políticas e traicións + guerras e pura acción bélica) é quizais o que menos me agrda e convence nesta triloxía, pois non son unha gran amante das batallas, a verdade, e chega a cansarme a presenza contínua (e sen pausa) de enfrontamentos entre bandos e descripcións minuciosas ds táticas e golpes empregados por cada combatente. Si que penso que son necesarias estas guerras, ovbio, pero non en tanta cantidade, porque agota. Aínda que quizais se trata dunha percepción persoal e, realmente, si que está proporcionado co resto da trama.

Unha vez máis, a crudeza, violencia e realidade sen censura (pero sen resultar excesiva e repugnante) das descripcións e batallas é marabillosa, dando credibilidade aos sucesos e interés á novela, xunto coa liberdade do autor para asasinar ou ferir a personaxes principais que provoca que non poidas encariñarte con ninguén e que abandones a clásica idea de que o protagonista sairá sano e salvo de determinada situación peliaguda polo simple feito de que faltan aínda capítulos para rematar o libro ou partes da saga por publicarse. Sublime.

Os personaxes desta triloxía son terriblemente profundos, nada planos nin perfectos, cos seus defectos e partes escuras, de forma que algúns non acaban de agradarche, non hai malos malísimos ni  bos boísimos e non sabes de quen debes fiarte e de quen desconfiar, o que tamén reforza as intrigas e políticas das que falaba con anterioridade.

E como último punto a tratar, as contínuas referencias á cultura latina que podemos ver durante toda a obra, en forma de citas, nomes, uso do latín, referencias a costumes determinadas... que para unha amante (e coñecedora) da cultura clásica son un deleite e un gran punto a ter en conta.

E canto ao final, coma sempre con este autor, apasionante e intrigante, deixándote con ganas de máis...

El hijo dorado, como o seu predecesor na triloxía, trátse dun libro completo, bo, sen puntos débiles ou falta de algún elemento e con gran calidade literaria. Atrapa pero sen deixar a un lado a boa redacción e pluma do autor, trata temas bélicos e traicións sen perder a coherencia ou saírse da trama principal e ten espazo para a reflexión e sentimentos sen deixar a un lado a acción e os nuerosísimos xiros na trama ou simples sucesos. Un exemplo dunha novela equilibrada e perfecta, sen fallos. Auguro un bo futuro a Pierce Brown como escrtor. Un 5/5 en Goodreads (e ben merecido).

Reseña: Farenheit 451 de Ray Bradbury

“There must be something in books, something we can’t imagine, to make a woman stay in a burning house; there must be something there. You don’t stay for nothing.” 

"Debe haber algo nos libros, algo que non podemos imaxinra, para facer que unha muller permaneza nunha casa en chamas; debe haber algo ahí. Ti non te quedas por nada"

Non sei si recordaredes que comentei, haberá uns 6 meses, que desexaba ler as tres novelas distópicas clásicas, nais dos actuais libros do xénero, que son Farenheit 451, Un Mundo Feliz e 1984. Este último era o que de verdade me chamaba a atención, pero como tamén era (en apariencia polo menos) o máis complexo, decanteime por Farenheit 451 para comezar con eles.

Tal e como esperaba, pois era perfectamente consciente de que quizais podía ocorrer, esta novela non me gustou en exceso, é dicir, si me pareceu moi ineteresante e moi intelixente con respecto as ideas que se sosteñen e as reflexións do autor por medio do protagonista, pero o que é o libro en si, a narración, historia e trama, non me apasionaron e parecéronme normaliños, mediocres, non porque estiveran mal pensados ou executados senón porque non me sorprenderon en absoluto e non creo que se trate dos aspectos que deban destacarse da novela e polos cales esta é célebre: o importante, o intelixente e o distinto de Farenheit 451 son as ideas e reflexións, a crítica á sociedade e ás novas décadas que estaban por chegar e cuxos cambios se estaban prevendo e que, en moitos casos, efectivamente se cumplen.
A novela conta a historia dunha sociedade futura na que os libros están prohibidos, para evitar que as persoas pensen e razonen e traten de poñer pegas ou dubidar acerca de algo que o Estado e o goberno impoñen ou din. Ademais, as persoas non están interesadas en ler, porque iso é algo lento, que leva tempo, entre os sucesos das súas rápidas e caóticas vidas, nas que o único que se busca é ser feliz, mediante a ignorancia e aceptando todo o que se lle da xa feito. Para evitar a lectura que poida alterar o ambiente e á poboación, créase un grupo de bombeiros que se encargan de prender lume ás casascon libros, os propios libros e, en ocasións, á xente que os posúe.

O certo é que o libro non me acabou de convencer, pareceume un libro de 3 estrelas sobre 5 e sen máis, porque aínda que, como xa digo, está ben pensado e ten unha gran reflexión e razonemento detrás (e isto é indudable) isto non é suficiente para acabar de apasionarme, e fáltame algo de acción, algún suceso, e que se expliquen máis profundamente as cousas que leva a cabo o protagonista, porque, en moitas ocasións, carecen de sentido ou ocorren tan rápido que nin tempo a asimilalo che da. É un libro cortiño, no cal pasan mil cousas sen que queden moi claras as razóns polas cales ocorren, no que o ritmo é demasido rápido pero sen que pase nada en especial e que non engancha.

Todo isto é un pouco contradictorio, pero é a miña opinión: é un libro curto no que ocorren demasiados feitos pero á vez non pasa nada interesante. Non sei, o único que me atrapou foron as reflexións do autor e penso que é, realmente, o único que merece a pena.

De feito, a parte que máis me gustou foi a final, cando aparecen en escena uns homes que non seguen a mesma liña que os vistos ata o momento, e cuxa mensaxe e labor me pareceron esperanzadoras e moi bonitas. O final da novela tamén é bo polos últimos razonamentos que aparecen, que recollen os de toda a novela pero dunha forma máis positiva e buscando mellores posibilidades.

En canto a personaxes, máis que o do protagonista, que é complexo e ben construído, gustoume e convenceume moitísimo máis o seu xefe, quen, a pesar de non ler, polo seu traballo e experiencias pasadas, coñece centos de citas literarias de distintos autores e sabe empregalas como armas verbais contra os seus enimigos. É un moi bo personaxe e é imprescindible para a trama e para a novela en sí.

En conclusión, pola súa trama e polas poucas páxinas que posúe non acabou de convencerme, pero si me alegro de telo lido polas reflexións e as ideas políticas e da sociedade tan interesantes, que en parte predixeron o futuro, aínda que me faltasen sucesos, xiros e algo máis que non sei identificar. un simple 3/5 en Goodreads.

Adaptacións cinematográficas #4: Mi espectacular ahora. (CON SPOILERS!!)

Cando, hai un par de meses, escribín a reseña de Mi espectacular ahora, creo que deixei perfectamente claras dúas cousas: 

1. O libro deixoume pensando. Non me foi para nada indiferente senón que me descolocou pro completo, facendo que non estivese segura de nada (da puntuación en Goodreads, da miña opinión, de se me gustara ou non, de que clase de novela cababa de rematar...).

2. O final deixárame perplexa e terriblemente descontenta, porque semellaba que todo o que o protagonista aprende e todo aquilo que cambia na súa mentalidade e consegue ao medrar como persoa (que é supostamente do que trata o libro, ou o que eu entendín polo menos...) non valera para nada, pois comete unha acción propia do rapaz de comezos de novela e non se corresponde co que debera ser... Por isto, dicía que quería ver a adaptación cinematográfica porque lera que o final cambiaba e que era moito mellor e se correspondía co que debería (na miña opinión persoal) ser.

Pois ao fin vin a película e debo decir: Que me encantou!!!! A ver, non é a película da vida, non se trata dunha obra maestra do cine do século XXI, pero como película adolescente, película entretida e adaptación do libro está moi ben por varias razóns: É terriblemente fiel á novela, capta a idea desta (o que se busca transmitir acerca da maduración e desenvolvemento do protagonista, como cambia para mellor o seu carácter, mellora a súa personalidade, tira abaixo os complexos, consegue gañar seguridade e sae adiante tras os problemas que arrastraba e que, dalgunha ou outra maneira, o afectaran.) e remata dunha forma lóxica e adecuada con esta análise rápida que acabo de facer.

Empezo polo básico: Escenario e vestimenta, decorados e caracterización de personaxes. A verdade e que todo era totalmente como o imaxinaba, sobre todo a tenda na que traballa o protagonista, é moi moi fiel á novela e sobre todo a historia. Era imprescindible esa clase de barrio, esas persoas tan tan típicas de Estados Unidos (non é que estivera, pero polo que teño visto esa clase de persoas existe realmente e ten moita presencia alá...) e da clase de familia e de problemas familiares (refírome a mulleres maltratadas, pais alcohólicos, pais que desaparecen... ) que ten bastante protagonismo no libro e afecta ás vidas e mentalidades dos rapaces. Un bo exemplo, o pai do protagonista, que aparece moi moi ben retratado para o papel que, no psicolóxico, ten no libro.

Tamén me encantou o referente a Aimee, tal cal como a imaxinaba, quizais máis parecida a min en certas cousas do que polo libro semellaba (aínda que, grazas a deus, tamén nos diferenciamos noutras...)

En realidade, todo está moi ben plantexado e cada unha destas pequenas pezas que forman a película encaixa xenial: que sexa Sutter o que narra todo dende un futuro, que se vexa claramente a evolución psicolóxica e os problemas, que se note porque el se achega a Aimee... Son cousas que no libro, pola narración superficial que existe, non acaban de chegar ao lector, das que eu non estaba segura de como interpretar e de que quería dicir o escritor con elas e que aparecen mellor tratadas na adaptación.

Como digo, hai un cento de pequenos detalles que funcionan mellor na peli, pero en rasgos xerais direi que se entende mellor ese tema principal que se difuminaba no libro: análise, desenvolvemento e tratamento da mentalidade de Sutter e como afectou seu pai (ou a súa falta) a isto. É algo moito máis visual na adaptación que se difumina demasiado no libro deixando paso a tramas secundarias ata desaparecer.

Entendín porque Sutter fai o que fai, entendín a Aimee, entendín a súa historia de amor e entendín a novela grazas a película. Iso ten mérito. Increíble.

E agora paso xa ao final para intentar non facer coma sempre e escribir unha inmensa review. AVISO! VAI HABER SPOILERS DO FINAL:

O final é perfecto, Sutter fastídiaa (algo necesario para que todo teña sentido e encaixe) pero reparara no erro e comprende (grazas a evolución que sofre na obra) que se trata diso, dun erro, e vai remedialo indo a buscar a Aimee tras deixala dee mala maneira. Si, era preciso que a deixara tirada, porque polo que el sufrira non quería atarse a ninguén, non quería confiar en ningunha persoa e non pensaba que el valera nada e sostiña que só era un lastre para a súa amada. Pero tamén era necesario que se dera conta de que isto non era sí e tratara de recuperar o que rompera. Ademais, encántame ese final aberto que che deixa sen saber que opina Aimee e se vai a perdoalo. Gustaríame mentir e dicir que oxalá, pero tampouco estou tan segura de que ela deba facer iso e perdoar e xustificar a Sutter que (aínda con xustificación) lle fixo mil e unha cousas...

En resume, contenta e feliz coa Adaptación. Das mellores comentadas nesta sección. Ben.

Reseña: Crónica de una muerte anunciada de Gabriel García Márquez.

Por fin por fin por fin, tras 15 días de pausa, traio unha reseña, pero non unha reseña normal e convencional senón a reseña dun dos meus clásicos preferidos, un dos libros que máis me gustou deste 2016 e dun libro que se converteu nun dos meus preferidos da vida: Crónica de una muerte anunciada de Gabriel García Márquez.

É unha historia que tiña moitas moitas ganas de ler dende había certo tempo porque a súa trama e a maneira na que se desenvolve me chamaban a atención: básase nunha correlación de saltos temporais e diferentes puntos de vista arredor duns mesmos sucesos e uns mesmos personaxes, profundizando en diferentes aspectos de cada vez ata mostrarnos un estudo pormenorizado do asasinato e as súas causas (así como dunha serie de casualidades e curiosidades que representan o Realismo Máxico da novela) ao redor do cal xira a trama.

A novela comeza describíndonos como foi o despertar e a mañá do asasinado no día no que se ía producir a morte (coa famosa frase: <<El día que lo iban a matar, Santiago Nasar se levantó a las 5 y media de la mañana...>>) de maneira que se da a primeira toma de contacto coa historia. O autor narra dun tirón toda a mañá ata que se produce o crime dende o punto de vista do protagonista, narrándose a modo de crónica (de ahí o título) todos os sucesos que ocorren. Pero logo, con posterioridade, volve a comezar a mañá, regrésase ao pasado, pero dicíndonos como fora a noite e despertar dos asasinos e así sucesivamente.

Desta maneira, facémonos unha idea completa e clara do ocorrido, sen lugar a dúbidas, porque en si a novela é un estudo real dunha morte e un caso que se deu realmente no pobo natal de Gabriel García Márquez, quen só cambia o final da historia de Ángela, pero prantexado todo dunha maneira terriblemente etretida, atrapante e de altísima calidade literaria. É tal o detalle co que se narra todo, a forma na que se intercalan testemuñas dos veciños do pobo coa narración do ocorrido e a perfección coa que se presentan os saltos temporais, que te ves envolto na historia dunha maneira asombrosa e marabillosa, sentíndote parte dela.

Non existen cabos soltos, é imposible atopar un aspecto sen aclarar e, sobre todo, ata o máis mínimo detalle inflúe nos acontecementos e provocará unha consecuencia. Vese tamén moi claramente polo cambio de visión, de personaxe que o vive, e é, de novo, un puntazo.

En canto ao débil e apenas notable realismo máxico presente no libro, si creo que se pode percibir en moitos puntos da trama e se pode sinalar con claridade, pero sen chegar a ser algo protagonista na trama ou un punto básico no estilo narrativo do autor, algo positivo para min, que non simpatizo en exceso con esta característica. Si que me gusta, realmente, pero en obras como Como agua para chocolate no que todos e cada un dos sucesos veñen dados por un elemento inexplicable e sen sentido, estrésome porque preciso dun razoamento realista que estea detrás, e non sempre existe. Por iso, considero que Crónica de una muerte anunciada conta coa dose exacta e perfecta para min de realismo máxico, e penso que é moi necesario e que sen el a novela non sería a mesma, non tería tanto encanto e non me tería apasionado ata este extremo.

Só pode definirse como un libro atrapante e máxico, porque conta cunha esencia especial e faiche embeberte na historia.

Trátase dunha crónica dunha morte, dun estudo e unha narración pausada e detallada da mesma, polo que é unha novela diferente, curiosa e espectacular que consegue aclarar ata o detalle máis pequeno, falarche da curiosidade menos importante e facer que esta teña un papel clave na historia grazas ao realismo máxico presente na obra e, a pesar de narrarse o mesmo continuamente e de saber dende o principo como vai a acabar todo, veste intrigado e con ganas de seguir lendo en todo momento. O ritmo é áxil, trátase dunha novela curta, narrándose infinidade de sucesos, dándose datos e nomeándose personaxes sen aburrir ou abrumar ao lector.

En conclusión, un libro marabilloso, especial e un clásico realmente realmente recomendable, que conseguiu atraparme e conquistarme rapidamente e que se converteu nunha das miñas lecturas favoritas do ano e en xeral. 5/5 estrelas en Goodreads.

Reseña: Un beso en París (Anna and the French kiss 01) de Stephanie Perkins.

Ultimamente (e como puidechedes notar se seguides o meu blog) apetéceme ler libros de xénero contemporáneo, un tras outro, así que non podía retrasar por moito máis tempo a lectura da triloxía de Stephanie Perkins, Un beso en París, unha das máis populares autoras do xénero. En realidade, non se trata dunha verdadeira triloxía, do que entendemos ao escoitar este termo, senón que son tres novelas "compañeiras", que non comparten personaxes nin trama pero si temática e cuxos protagonistas aparecen no final do terceiro libro, Un final feliz.

Esta novela cóntanos a historia de Anna, unha rapaza estadounidense que é obrigada por seu pai, un escritor de éxito que recentemente se volveu rico, a estudar no Instituto Americano de París, un internado para fillos de personaxes importantes ou adiñeirados de nacionalidade estadounidense. Nun principio, non está demasiado contenta co país, o idioma e as clases pero cando coñece aos seus novos amigos e, en concreto, a St Clair, descubrirá que quizais si lle gusta a vida en Europa...

Sinceramente, tiña expectativas bastante altas con respecto a ese libro, xa que tiña unha nota moi alta en Goodreads e vira un montón de reseñas positivas de booktubers e bloggueiros cos que adoito estar de acordo, e, sin embargo, non se cumpliron de todo. É dicir, si que me entretivo e me gustou bastante a novela, pero non me pareceu de 10 (o de 5/5 en realidade) senón que conseguiu un 3´5 e floxiño...

Si que me parece unha novela contemporánea boa, que esta ben prantexada, é novedosa, e non está tan apegada aos tópicos como soe ocorrer, algo que me agrada, pero tampouco me parece que se saia do convencional e non conseguiu sorprenderme.

O personaxe de Anna pareceume un pouco... cargante e estresante porque, aínda que en moitos aspectos si que podería atopar semellanzas entre ela e eu mesmas, tiña certos comportamentos e actitudes que me estresaban e que facían que puxese os ollos en branco. Aínda así, consegue que te embebas na historia cos seus pensamentos e as súas reflexións son necesarias para o desenvolvemento da trama.

Gustoume a historia de amor entre os protagonistas: doce pero non empalagosa e sen consistir no 100% da historia (aínda que botei en falta máis escenas ao redor de Anna e as súas amigas ou coa subtrama do ocorrido en EEUU) e, algo positivo que non podo dicir de todos os libros con temáticas parecidas, o rapaz, St Clair, pareceume interesante e para nada insoportable ou arrogante. Aínda así, non todo podía ser positivo, e debo criticar sen ningún tipo de pena que tanta volta sobre a relación, esas maneiras de rizar o rizo acerca do triángulo amoroso e esa incapacidade dos dous de tomar a iniciativa e facer algo para lograr aquelo que AMBOS DESEXAN. 

E que é terriblemente estresante que se pasen unhas 50 páxinas falando de que os dous queren estar xuntos pero non poden, pero si, pero no, agora enfádome contigo, agora sintoo porque non era culpa tua... Despois, tamén houbo outras actitudes das amigas de Anna que non entendín, e da propia Anna acerca de tramas relacionadas con elas. Refírome a, por exemplo, o sentimento de culpa que invade á protagonista da historia por se certo feito pode desgustar a Meredith, cando é algo que non considero que fose culpa súa, nin de St Clair, pois non era nada malo ou perxudicial e tratábase dunha acción inevitable e pouco relacionada coa súa compañeira...

Aínda así, a novela déixase ler con facilidade, engancha, e bonita, como a maior parte das pertencentes ao xénero, e encantoume que estivese situada en París, así como as descripcións da cidade, non só fisicamente senón tamén da parte sensorial ou espiritual da cidade, os sentimentos que embargan á protagonistas ao visitar os cines e certos lugares da capital francesa.

Tamén me encantou a parte (medio telenovelesca) dos desenganos amoros e o drama que envolve a novela en si, aínda que en certos momentos rozase a liña que separaba unha relación amorosa bonita e doce dunha relación insoportable tipo Jace e Clary de Cazadores de Sombras.

O único que non logrei ver por ningunha parte, é esa pluma tan alabada da autora, esa prosa que provoca suspiros nos lectores, pois eu atopeime cunha narración bastante sinxela e común. Pode que isto sexa culpa da traducción, non o nego, e pode que isto causase unha peor valoración, pero o caso é que non me convenceu de todo.

Aínda que poida parecer que resalto moitos aspectos negativos, é tan só porque son unha persoa moi crítica cos libros e porque me fixo ata no máis mínimo aspecto, pois o certo é que me sinto moi satisfeita con esta lectura e recoméndoa bastante, aínda que non é unhas das miñas lecturas preferidas nin de lonxe.

En conclusión, unha novela contemporánea boa, interesante e que me gustou, pero sen chegar a encantarme nin superar as expectativas con respecto á novela ou autora que traía de antes. Non merece un 3/5 porque está mellor que iso, pero tampouco chega ao 4, polo que o puntuei cun 3´5/5 en Goodreads. Desexando ler a súa continuación.

Book Tag #10: Ed sheeran.

Ed Sheeran é un dos meus cantantes preferidos e o seu último disco, X, é unha xoia, así que cando souben da existencia deste Book Tag non puiden evitar facelo... Espero que vos guste e descubrades a este marabilloso cantante se aínda non érades fans del.

• One. Libro único para ti.

                                               

Hai moitos libros que son especiais para min e que me encantan, pero por non repetirme e ser unha pesada, vou elexir o máis recente: Since you´ve been gone (Desde que te fuiste). É un libro moi especial para min e que conseguiu facerme feliz durante a súa lectura, porque é pura positividade.

• Take it back. Libro que che gustaría olvidar para ler como se fose a primeira vez.

Creo que elexiría un libro que fose impactante ou sorprendente, para así olvidar o xiro ou plot twist e o gran final e poder disfrutalo, sorprendéndome de novo. Por iso, creo que me decantaría por dous dos meus libros de intriga preferidos, El asesinato de Roger Acroyd (cun final suuper impredecible que me gustaría ler sen ter idea de como é) e Diario del búnker, cuxo final tamén me sorprendeu moito.

• Drunk. Libro que che axude a desconectar do mundo.

Mmm... Unha fácil cuestión, pois o libro no que me vin máis envolta e desconectei máis do mundo dende que teño memoria, é El Cuento Número Trece, de Dianne Setterfield, que fixo que parase de estudiar, durante unha semana de exames, continuamente ata finalizar a novela.

• Thinking out loud. Libro cun amor moi forte.

A ver, tendo en conta que a min me gustan os libros onde, ademais do romance, existe outra trama ou ben nos que o amor non é terriblemente pasteloso e ñoño, é algo complicado elexir. Así que vou dicir un libro que simplemente teña un romance, como Fangirl, cunha historia preciosa de amor pero sen que sexa a única trama. É unha das miñas novelas preferidas e consigueu conquistarme por completo.

• Don´t. Libro que pensaches que non che ía gustar e che encantou.

El Club de los Corazones Solitarios é unha novela moi sencilliña e nada especial, pero que me gustou bastante no seu momento e que me sorprendeu dado que non me esperaba nada positivo dela. Comparto a opinión da protagonista sobre as relacións e a verdade e que se trata dunha lectura bastante fresca.

• Photograph. Libro do que sempre gardarás recordo e que sempre levarás contigo.

Este libro é en realidade unha saga, a saga que sempre digo nesta clase de cuestións e a miña preferida: Harry Potter. É algo que sempre estará unido a min e que me apasiona, polo que smpre gardarei bos recordos dela.

• The city. Libro no que os personaxes teñan un viaxe que desencadene nunha aventura.

Vou dicir un de John Green, porque é un dos meus autores preferidos e é puro amor, aínda que esta novela en concreto non sexa das miñas preferidas. Trátase de El teorema de Katherine, que se basa nunha viaxe ao longo de Estados Unidos realmente divertida duns personaxes cun gran sentido do humor.

• Cold coffe. Libro que deixaches sen terminar.

La Reina Roja de Victoria Aveyard. Sin comentarios...

• Run away. Libro cun amor prohibido.

Non se me ocorre outro exemplo mellor, así que digo aos dous protagonistas da saga de Mystic City, cuxo primeiro libro me encantou e o segundo foi o peor libro que lin xamais, e creo que nada o superara nunca...

Adaptacións Cinematográficas #3: Yo, él y Raquel (Me and Earl and the diying girl)

Despois de cinco millóns de anos (6 longos meses) dende a última review dunha adaptación cinematográfica (clica aquí para ler acerca da película de "Ciudades de Papel"), tráiovos por fin a miña valoración acerca da adaptación da novela Me and Earl and the diying girl (cuxa reseña podedes ler aquí) que foi unha lectura extraña da que no seu momento (e aínda agora) non teño unha opinión fixa pois, aínda que me decepcionou e me deixou un sabor de boca algo agre, tampouco podo dicir que me horrorizase, nin estivo incluído na lista das peores lecturas do 2015. 

Simplemente, é unha novela moi rara, políticamente incorrecta e moi moi inusual. Trátase dun libro sen apenas argumento nin centrado en nada en concreto; é unha verdadeira experiencia levar a cabo a súa lectura.

Tras esta pequena introdución, pasarei a valorar dunha vez por todas a película, que decidín ver porque, como ben dicía na reseña, pensei que funcionaría mellor como película, en lugar de en forma de publicación, unha trama coma esa, como efectivamente foi.

Esta película consegue plasmar a esencia da novela, é dicir, é como se os actores, guionistas, director etc do filme collese a maneira de narrar do autor e de expresarse do protagonista (así como o punto de vista deste sobre os temas tratados na novela e as sensacións que desperta no lector) e os convertese en película. Realmente, e igual que pasaba coa novela, é unha auténtica experiencia o ver a adaptación , porque para nada se trata dunha forma de interpretar unha historia cun argumento e un fin, senón dunha sucesión de escenas sin sentido e sen un argumento forte. Simplemente, déixate levar pola película e disfruta, porque ao final é do que se trata. En realidade, Yo, él y Raquel básase no desconcerto, consiste en visualizar a película e deixarse ir.

Para min, o mellor do filme son os fondos, a luz e esas animacións que son engadidas cando se fala acerca das películas rodadas polos protagonistas, porque aporta un plus de orixinalidade que tamén me fai recordar a novela e que pega moito coas ideas e coas sensacións que esta transmite. Todos estes puntos son os que contribuen á sensación xeral de caos que me embargou mentres os vía.

En canto á "historia", mantense bastante ben conservada, se ben se eliminan partes e o personaxe de Earl perde (moito) protagonismo na trama principal e aparece pouco. Ademais, a razón pola que o protagonista e Rachel comezan a ser amigos así como a maneira de levar a cabo esa relación é un pouco diferente, máis idealizada e propia dunha película ou libro convencional e cunha menor semellanza á historia rara e diferente (de maneira intencionada e, para min, interesante e boa) que o autor pensou nun principio.

Tamén sentín que durante a adaptación cinematográfica os sucesos ocorren dunha forma máis pausada e xustificada que no libro, non sei si polo feito de que o espectador ve como todo vai pasando dunha forma máis cercana, de maneira que o desconcerto é menor aínda que exista e é máis sinxelo seguir a trama. Tamén contribúe o intento do protagonista de dar as súas razóns que o ai máis humano e comprensible.

Tamén foi modificado algo, para min, esencial do libro e que vai moi á par co que se quere transmitir e con esa idea do políticamente incorrecto e de tratar de diferenciarse de ñoños libros e películas que ten Greg, que é esa declaración dende o rpimeiro momento de que Raquel vai a morre, que esta é unha historia distinta e que debes aceptalo, pois díseche que sobrevive ata o final, cando si morre como na novela, e quedas un pouco a cuadros. Opino que deberia terse mantido esta declaración igual que se fixo con outras semellantes que indicaban que non era a típica peli de amor e que non se ían a namorar os dous protagonistas. Non sei...

O final, si que me gustou como se prnatexa, fíxome sentir un pouco máis que coa novela e empezar a comprender algo da visión do protagonista/autor, aínda que non de todo e sen que eu a comparta, e incluso me embargou unha sensación de tristeza e brotou de min algunha que outra lágrima...

Estoume enrollando como unha persiana para intentar explicar a sensación que transmite a peli (como me ocorreu coa reseña da novela) así que en conclusión: é unha boa adaptación (dado que o seu autor escribeu o guión, non me esperaba menos) realmente estraña, rara, diferente e desvergonzada como a novela que recomendo se queres levar a cabo unha esperiencia do máis extraño pero que non logrou que entendese a mensaxe que quere transmitir, como tamén me pasou co libro, pois non a comparto en absoluto, ao igual que a visión pesimista de Greg sobre a vida. Aínda así, creo que podes pasar un bo rato ou, cando menos, tratar de entender e descubrir porque me trastorna tanto Yo, él y Raquel véndoa, así que, quizais que deberías darlle unha oportunidade.