27 de set. de 2014

Reseña: La Voz de Madrugada


O outro día recordei a este escritor que levaba un tempo olvidado para min e entraronme unhas ganas tolas de ler algunha das súas obras. Despois de mirar cales me interesaban máis, decidín comezar con esta, La voz de la madrugada, porque tan só con ler a súa sinopse xa quedei intrigada e sabía que non me iba defraudar como, efectivamente, non ocorreu.

La voz de la madrugada, é un programa de radio que se emite a partir das dúas da mañá e no que unha muller da que ninguén coñece a identidade, fala de maneira extraña, con moitas metáforas e dunha maneira que ninguén entende. Pouco a pouco, vai gañando oíntes e convértese nun programa de éxito, pero as cartas e chamadas destes nunca son respondidas nin pola muller nin pola emisora de radio. Varios personaxes vense mesturados na historia e acaban descubrindo o misterio que esa voz agocha.

Encantoume a forma na que está escrita a novela, é dicir, mantendo a intriga todo o tempo e non esclarecendo case nada ata o final, e tamén que en cada capítulo cambie a persoa á que lle ocorren as accións contadas, pero que todas elas acaben atopándose, antes ou despois. Este tipo de libros, en ocasións non me gusta demasiado, porque é dificil recordar quen é cada personaxe ou que lle ocorreu a cada quen, pero neste caso pareceume marabilloso e que considero que perdería moito si tan só houbese un ou dous protagonistas. Neste aspecto, recordoume moito a outro libro do autor que lin hai tempo, La mansión de los abismos no que ocorría exactamente o mesmo: había varios personaxes, sendo cada un o protagonista de un capítulo, que tiñan tramas diferentes que confluían ao final dándolle moito valor á historia. Un detalle típico de Joan Manuel Gisbert que me encanta.

Unha novela marabillosa, intrigante ata o final e que consegue deixarnos en vilo ata a última frase, e que está entre as que máis me gustaron do autor.

23 de set. de 2014

Reseña: El libro de los portales


El libro de los portales é unha das obras de Laura Gallego, como xa teño comentado con anterioridade, unha das miñas escritoras favoritas. É un dos libros máis recentes dela no que, aínda que a historia se desenrola no pasado, (algo que podemos intuír pola pouca tecnoloxía da que se dispón e a forma de vida) é moi diferente ao que todos coñecemos. O medio de transporte principal, son uns portais pintados nas paredes das casas dos máis privilexiados e nas áreas públicas, que tan só poden crear os pintores da Academia Dos Portais, unha especie de universidade.

A miña opinión, é que, se ben me gustou moito, tamén ten cousas que me deixaron un sabor agridulce e non é o mellor da autora. Gústame moito a trama de intrigas e secretos que ten a novela (acabeina mi rápido) e, en realidade, creo que non teño ningunha crítica sobre ela en si, si ben hai cousas que cambiaría: omitiría a un par de personaxes que en realidade non importan para nada na historia, como os amigos de Tabit, o protagonista, e algúns profesores que saen tan só en breves momentos da novela sen verdadeira importancia.

A parte que menos me gustou do libro sen ningunha dúbida, é cando os protagonistas van a parar a outro mundo, un mundo morto, sen vida, no que unha criatura extraña, parecida a unha araña xigante, os axuda. Realmente, creo que non é algo necesario para a novela e que se eles conseguiran salir dalí polos seus propios medios, estaría moito mellor.

Por último, teño que falar das personalidades dos protagonistas (Tabit e Caliandra). Él, é moi soso e faltalle algo de chispa ou de carácter. Con respectoa ela, non me gustou nada a súa historia con Kelan, é dicir, si que debe aparecer en El libro de los portales pero sen darlle esa importancia esaxerada e falar do tema durante tanto tempo.

Aínda así, o libro gustoume moito e gardo un recordo moi moi moi bo del, porque Laura Gallego nunca traiciona. Está ben escrito, boa trama, e creíble (coa excepción da araña xa mencionada, que non me convenceu para nada.

12 de set. de 2014

Reseña: El Corredor del Laberinto



El Corredor del Laberinto, é unha triloxía desenrolada no futuro (por non variar, pois ultimamente non deixo de ler este tipo de novelas) que me encantou, a pesar de que tiven que ler a terceira parte nunha pésima traducción que me botou un pouco para atrás e que casi fixo que non a terminara, aínda que por sorte, a curiosidade por descubrir o final venceu. O seu autor é James Dashner e conta a historia dun futuro catastrófico onde a humanidade está en camiño á desaparición.

No comezo do libro, Thomas, o protagonista, aparece (sen ningún tipo de recordo) nun claro só habitado por rapaces xóvenes (ningunha rapaza) que se atopa ao lado dun inmenso e impoñente laberinto cuxas paredes cambian de posición cada noite, facendo que o seu propósito alí (escapar atopando a saída do labirinto) sexa aínda máis complicado.
A vida  alí está completamente organizada, algo que sorprende ao protagonista, e os papeiss de cada un no día a día están moi claros, ata que pasa algo que descontrola por completo aos clarianos e a vida que levaran neses dous anos: aparece unha rapaza no Claro. Dado que só chegaba un novo habitante ao Claro unha vez ao mes ata entón, e que desta vez foran dous (Thomas e a rapaza, Teresa) e que aínda por riba fora alguén do sexo feminino, danse conta de que ocorre algo raro e que o xogo está cambiando. A isto súmaselle que Teresa aparecera o día despois da chegada de Thomas, polo que todos  (e incluso el mesmo) saben que ten moito que ver cos creadores do Claro, os mesmos que lles mandan comida e todo o que precisan para sobrevivir, e que os mandaron alí. A sospeita aumenta cando algúns recordos comezan a florecer.

Teño que dicir que me encantou a trioloxía, sobre todo pola xenial idea sobre a que se creou, a pesar de que, na miña opinión, se fai un pouco monótono e aburrido en certas partes, pois as tramas da segunda e a terceira parte son moi semellantes. O primeiro libro apasionoume, porque o lector sabe tan pouco sobre o que ocorre como o propio protagonista e descubre a verdade ao mesmo tempo que el. Ademais, non só é un mundo descoñecido para nós, un futuro distinto, senón que Thomas e os demais tampouco recordan nada. Impactoume bastante o porqué da súa estancia no claro, porque non a esperaba (en verdade non esperaba nada en concreto). A segunda e terceira parte xa non me apasionaron tanto, porque son moi repetitivas e perden en parte a orixinalidade da primeira pero gustáronme moito igualmente. Recomendo a súa lectura de igual maneira, pois hai detalles na triloxía que me sorprenderon positivamente e cambios bruscos na trama que non esperaba.

9 de set. de 2014

Reseña: Delirium






Delirium, é unha triloxía creada pola escritora Lauren Oliver que narra a vida de Lena, unha rapaza de 17 anos que vive no século XXI (aínda que nun ano moi posterior ao actual) cunha vida totalmente diferente a como todos imaxinábamos o futuro na Terra.
A humanidade creou unha cura para a enfermidade Deliria Nervosa de Amor (que coñecemos actualmente como amor) pois considera que é unha infección que afecta aos humanos provocándolles moitos efectos negativos. A cura, realízase aos 18 anos, pois si a persoa é operada con anterioridade hai moitas posibilidades de que saía mal. 
Ademais, todo está regulado (a música, os libros...), é o goberno quen decide a parella para cada recén operado e o número de fillos que debe ter, cada cidade está rodeada por un valado para que ninguén poida escapar (e para que non entren os Inválidos, persoas que están en contra da cura e a favor do amor e dos que o goberno nega a existencia) e, por suposto, os rapaces e rapazas non curados non poden estar xuntos na mesma habitación. 
Lena, conta os días que lle faltan para a intervención con ganas, pois o goberno promete unha vida de seguridade e felicidade despois dela, pero todo cambia cando Hana, a súa mellor amiga, vai a un concerto de música ilegal e non regulada onde Lena se reecontra con Álex, quen cambiará a súa vida para sempre e, tamén, a de toda a raza humana.

Por unha vez, non teño tan claro cal dos tres libros foi o que máis me gustou, pois o primeiro e o segunso están bastante próximos na clasificación, cando normalmente é o primeiro o meu favorito e o segundo o peor dos tres. Do primeiro libro, non me acabou de convencer o cambio brusco que se produce ao final da novela, pois o feito máis impactante do libro ocorre sen previo aviso e en moi poucas páxinas, mentres que o romance entre os dous protagonistas ocupa un maior número de páxinas. Aínda así, é moi interesante esta primeira entrada en contacto con ese mundo distópico. 

A trama é bastante máis profunda do que parece no primeiro libro, pero nótase máis e percíbese mellor no segundo libro da triloxía. Este, gustoume moito, sobre todo, por narrar o que está ocorrendo neste mesmo momento e o que pasou xusto a continuación do primeiro libro da triloxía, simultaneamente, o que facilita a comprensión, aumenta o interés e fai que a historia sexa menos monótona. E finalmente, o terceiro libro, do que destaco que se conta tanto a vida de Lena como a de Hanna (a súa amiga), o que me alegrou moito pois apetecíame, xa dende que finalizara a lectura do segundo, saber que fora desta última porque os camiños de ambas, digamos que foran en direccións totalmente opostas e que a situación de Hanna era (dependendo de como se mire) peor.


7 de set. de 2014

John Green



Este verán lin Bajo la misma estrella,  o libro do escritor estadounidense John Green, que se converteu nun inmenso éxito en cuestión duns poucos meses. Gustoume, pero non me encantou, e teño que dicir que polo menos parte da culpa téñena os lectores da novela pois recomendáronma tantas veces, e afagárona tanto que xa sabía o que ía a suceder en cada capítulo. As espectativas que tiña estaban moi altas, e s ben non podo dicir que non se cumpliran, porque non sería de todo certo, quedei cun sabor de boca sen determinar.

Aínda así, disfrutei moito coa súa lectura e por iso me animei a ler os outros dous libros (Ciudades de papel e El teorema de Katherine) que anteriormente publicara Jonh Green, e que grazas ao éxito colleitado polo autor na súa última obra, foran traducidos ao castelán. Deles, o que máis me gustou foi Ciudades de papel, sobre todo polo seu comezo, dos mellores que nunca lera, porque é sorprendente e inesperado, facendo que comeces a ler o libro sen saber que esperarte, sublime. En contraposición, está o seu final, que me decepcionou algo, todo hai que dicilo.

Ségueo moi de cerca El teorema de Katherine, que acabei recentemente, e que tamén devorei con ansia. O tema desta novela (e da outra tamén. a verdade) é diferente, sorprendente e xenial, e volve a ser narrado desa forma sublime e fantástica que tanto caracteríza a John Green, un dos meus escritores preferidos.
O que dende logo sei agora, a pesar de non ter moi claro que libro me gustou máis e cal menos do autor, é que John Green é un magnífico escritor que consegue que leas as súas novelas dun tirón e que xamais converte a lectura nunha actividade pesada, e que, de paso, fai que reflexiones, chores e rías.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...