Fatal. Este libro de Xabier P. Docampo que acabei onte mesmo e que é o libro de lectura obrigatoria deste primeiro trimestre na asignatura de lingua galega e literatura, non me gustou absolutamente nada.
Trata duns rapaces que descubren nun reloxo antigo que pertencera ao Pazo abandonado da súa vila, unhas cartas que non están firmadas e que contan unha historia de odio entre dúas familias. Eles deberán descubrir a identidade do emisor e resolver uns crimes dos que se fala nelas e atopar uns obxectos de valor tamén nomeados.
Teño que decir que xa iba cunhas expectativas moi baixas tras saber algúns detalles do libro como o home que vive nun vagón abandonado etc, e que estas se acabaron confirmando. En primeiro lugar, paréceme que o principio do libro non ten nada que ver co resto da historia e que hai uns tres ou catro capítulos que sobran. Ademais, é moi repetitivo, pois din unha e outra vez as mesmas cousas nun prazo curto de tempo (por exemplo, o protagonista di que vai para a casa, e en lugar de decilo unha vez e logo poñer que llo conta a todos os seus amigos, repíteo tantas veces como persoas ten que informar e da mesma maneira sempre, o que aburre e fai que non che apeteza ler.)
En canto á historia en si, paréceme que non hai nó nela, nin ocorre nada, pois comecei a ler e ,tras nove capítulos de introducción, de repente hai dous que son o nó e o desenlace. Neles atopan obxectos e cartas clave no misterio, moi obvias e, que se de verdade levan nese pazo tantos anos, é imposible que ninguén as descubrira, pois eles non fixeron demasiados esforzos. Ademais, as persoas que de verdade atan cabos e contan a historia ocorrida, non son eles, é dicir, que non facía falta atopar todo aquelo para saber a verdade.
Outro punto que sobra, é a breve "declaración de amor" entre dous dos protagonistas pois non pinta nada e dura unhas dúas frases sen volver a falarse do tema para nada nin ocorrer nada que teña que ver co tema.
En conclusión, non hai por onde coller este libro que non é máis que unha copia mala de "Las lágrimas de shiva" de César Mallorquí (que de verdade vale a pena) e que a súa lectura é unha pérdida de tempo. En realidade, non tería lido este libro se non tivera que facelo de forma obrigatoria para o instituto.
Ningún comentario:
Publicar un comentario