30 de maio de 2015

Reseña: Todas las hadas del reino



"Todas las hadas del reino" é un libro de Laura Gallego, unha das miñas escritoras favoritas, polo que cando me enterei de que se publicara quixen lelo enseguida, pero ao ler a sinopse e ver que ía de fadas e contos (a parte dos mundos de fantasía que menos me gusta, pois eu son máis das temáticas das outras novelas de Laura Gallego como "El libro de los portales" ou "Memorias de Idhún" máis relacionadas con mundos paralelos ou portais teletransportadores; máis críbles) quitáronseme as ganas, a verdade. Pero a pesar diso, como a autora era quen era, decidínme a lelo de todas formas.

Todas las hadas del reino, conta a historia de Camelia, unha fada madriña que está cada vez máis sobrecargada xa que os seus afillados aumentan cada vez máis e, polo tanto, a súa maxia está máis dividida e débil. Encárgaselle axudar a Simón, un mozo pobre que se namorou da princesa do seu reino que nunca se fixou e nunca se fixará (polo menos en principio) nel e Camelia volcarase no su traballo aínda máis que de costume. Ademais de Simón, cóntanse tamén cousas dos demais problemas dos seus afillados e aspectos da vida de Camelia.

En primeiro lugar, a portada do libro paréceme horrenda porque lle da ao libro un aspecto moi moi moi infantil e fai chegar á persoa que o ve a conclusións equivocadas, aínda que o libro me pareceu tamén un pouco máis infantil do que esperaba, pois como foi lido por moitos adolescentes e xente algo máis maior (tanto do meu redor como bloggers e demais) eu tiña unha idea bastante distinta do que me ía atopar, e quedóuseme algo pequeno.

Gustoume da novela, que se fai referencia a momentos e sucesos dos contos populares que todos coñecemos (como Rapunzel ou Hansel e Gretel) tanto directamente como de forma non explícita, e en momentos moi oportunos. Tamén me parece un punto positivo que non se narre só a historia principal, a de Simón, senón a de todos os afillados, e que se conte a orixe das fadas madriñas e como pasaron de ser sete, nas súas orixes, a ser cada vez menos, pero costoume bastante saber, por culpa disto precisamente, a donde quería chegar a autora e por onde ía tirar, e, iso si, non acertei para nada. O que creo que foi o único que realmente podo dicir que me gustou de Todas las hadas del reino é que dende o principio ata o final do libro pasan moitos anos (moitos, moitos anos) e ves como van medrando os personaxes (sobre todo os afillados que coñeces cando son pequeniños) e que lles ocorre, algo que soe depender en certa medida dos "desexos" que lles concede Camelia, pero non se conta demasiado, e é algo secundario da trama (por desgracia, porque é do pouco que me deixou contenta, debo dicir con moita pena pola miña parte).

Dende o principio ata algo máis adiante da novela, non me apasionou moito a historia, nin os personaxes (a verdade e que non me chegaron a caer ben nin simpaticei con ningún especialmente) pero algo máis adiante da metade, a trama cambia moi moi moi bruscamente (algo que lle facía falta, sen dúbida) e vólvese máis interesante, polo menos para min. Fíxoseme moi lento, sobre todo ata a parte xa citada, e non simpaticei nin me interesei con case nada do narrado (con quizais a excepción de Camelia e algúns sucesos e historias do pasado das fadas, sobre todo, que tiñan algo de interés) como xa dixen antes, ata que aparece un novo personaxe que ten certa relación con Camelia (non romántica) e que me cae ben dende o primeiro instante. Faise referencia á casa de doces de Hansel e Gretel e ocorren diversas cousas entre Camelia e o personaxe xa citado, e dase a única parte que si que me gustou moito. Logo, ven o final que volveu a non gustarme, polo que só quedei contenta cun 15-25% da novela, como moito. 

Conclusión: Creo que se fora un tema que me interesase e me gustase, tería sacado mellor impresión do libro, pero aínda así, creo que é un dos libros, digamos "menos maduros" de Laura Gallego e que non se achega nin de lonxe a outras novelas súas que adorei, como as fantásticas Memoria de Idhún, Donde los árboles cantan, El libro de los Portales (reseña pinchando no nome) e moitos máis, senón que é moito máis infantil, para rapaces de 10-13 anos máis ou menos, aínda que dependa da persoa, e que se centra en aspectos que non son para min, pero segue igualmente moi ben escrito, como todas as súas obras.

25 de maio de 2015

Reseña: Sin memoria



Sin memoria é o primeiro libro da triloxía Reiniciados de Teri Terry e trátase dunha distopía que non é demasiado coñecida en España. Eu levaba moito tempo con este libro no meu e-book pero non me decidía a lelo porque non chamaba a miña atención, ata que o comecei a semana pasada e quedei encantada, sorprendida e sin palabras. Para empezar, debo dicir que as distopías son quizais os libros xuvenís que máis me gustan, polo que esta novela xa tiña varios puntos para que me encantase desde antes de comezar a lelo.

Conta a historia dunha sociedade futura na que os menores de dezaséis anos que cometeron un delito (sobre todo se foi un acto terrorista) poden conmutar a súa pena polo reinicio, é dicir, bórranselle os recordos, sensacións, coñecementos... e vólveselle a ensinar o básico para que volvan a integrarse (nunha nova familia) e comecen de novo. A protagonista, Kyla, sae do hospital no que realizan a reiniciación para ir vivir coa súa nova familia e coñece a Ben, o seu único amigo tamén reiniciado, e xuntos danse conta de que ela é diferente aos demais reiniciados e que non todo é como pensan na sociedade.

En primeiro lugar, este libro recordoume moitísimo a "Sueña" (primeira parte da triloxía La cazadora de sueños, do que xa fixen reseña) a pesar de que a temática non se parece en nada (absolutamente en nada) nin a expresión, tan só a forma pausada e lenta (que adoro) de ser contada. A autora vai pasiño a pasiño, descubrindo novas tramas, pistas e acontecementos pouco a pouco, dunnha forma pausada que adoro. Se non che gustan os libros lentos e sen (case) acción, Sin memoria non é o teu libro, debo advertir, pero a min pareceume magnífico. Non lía un libro que me apasionara tanto en moito tempo.

Unha característica do libro que creo que é moi positiva é o feito de que tes esa sensación de angustia e desconcerto, producida pola desconfianza, pois ninguén é de fiar, e  que simpatizas en seguida coa protagonista. En cambio con Ben, un dos personaxes máis importantes e amigo de Kyla, tiven sentimentos encontrados: caéme ben e pareceme moi boa persoa, pero véxoo atontado e plano, sen case personalidade, e, aínda que isto é un dos efectos secundario de ser reiniciado, non me acabou de convencer, aínda que pretendo darlle unha oportunidade, sen dúbida.

A única cousa que non me gustou en realidade de Sin Memoria, foi o final desta primeira parte, basicamente por unha razón: non o entendín. Non ten sentido. De repente, na última páxina, a autora comeza a desvariar e a dicir cousas estrañas que NON ENTENDO. Aínda así teño a esperanza de que se aclare todo nas seguintes partes da triloxía Reiniciados porque unha primeira parte tan boa e imposible que se estropee desta forma. IMPOSIBLE.

Conclusión: Espléndido, magnífico e xenial. Non me gustaba tanto un libro dende moito tempo atrás.

16 de maio de 2015

Reseña de Pequeñas mentirosas 3: Venganza


Como xa facía tempo (relativamente) que lera as dúas primeiras partes da saga (reseñas clicando aquí e aquí) decidín ler xa a terceira parte de Pequeñas mentirosas, por que si tardaba algo máis, olvidaríame de onde acabara a trama.

A terceira parte da saga "Pequeñas mentirosas", continúa coa historia e personaxes que coñecíamos das dúas primeiras partes, cunha intriga, se cabe, maior, xa que se lle descubren ao lector novos segredos, novas mentiras e hai tramas que se abren e outras que se cerran. 

Mentres que o segundo libro é máis unha continuación do primeiro, con Venganza a autora introduce novas intrigas, pistas e indicios, de maneira que as catro amigas protagonistas están máis cerca de coñecer a identidade de "A" (o de máis cerca é en apariencia, xa que forman a saga 16 libros, polo que hai misterio para rato...) e pecha algunhas das dúas primeiras partes como a relación Sean-Hannah ou o relacionado con Jeena e o seu accidente. Prodúcese un avance importante na trama e "A" pasa a levar a cabo as ameazas ás que sometera a Aria, Hannah, Emily e Spencer polo que vemos como todo o que estas temeran que ocorrera nos libros anteriores pasa; é un libro máis práctico e menos teórico que os anteriores.

Tamen se relacionan sucesos coa desaparición e morte de Ali que sempre estiveron aí e nos que ninguén se fixara e as cousas comezan a encaixar (a propia autora, Sara Shepard, di nos agradecementos que este libro foi máis complexo á hora de escribilo que os anteriores pois tiña que facer que todas as pezas encaixasen).

Aínda que se pecha unha parte da trama, ábrense varias, polo que o final é moi moi moi imtrigante e desexo ler xa o cuarto libro de Pequeñas mentirosas: Rumores.

O único punto negativo que quizais vexo en Venganza é que unha das protagonitas comeza a recordar cousas que a súa mente olvidara por ser malos recordos. Considero que a autora non sabía por onde saír e como seguir e se lle ocorreu iso, porque non é demasiado realista e está collido un pouco por pinzas. Por sorte desenrolouno ben, porque podería ter sido peor. Outra cousa que non me gustou foi a relación Aria-Ezra, porque comeza a aburrir un pouco e a recordarme a Jace e Clary de Cazadores de Sombras coa súa pesada e aburridísima relación. Non me decepciones, Sara Shepard!!!

Conclusión: Coma sempre, moi ben. Sigo adiante coa saga.


14 de maio de 2015

Reseña: El capitán Alatriste



"El capitán Alatriste" non é precisamente un libro cuxo tema sexa común entre as miñas lecturas, pero tiña que lelo para o instituto, polo que aínda que non quixese tería que facelo igualmente. De todas maneiras, si ben non o estaba desexando, tampouco o comecei con idea de que non me ía gustar nin sen ganas, simplemente non tiña expectativas de ningún tipo. 

El capitán Alatriste é o primeiro libro da saga do mesmo nome e conta a primeira aventura de Diego Alatriste, na que deberá cumplir un misterioso encargo entre conspiracións, emboscadas etc.

A sensación xeral ao ter acabado o libro é boa. Gustoume bastante, non me aburríu e hai na obra varios aspectos moi positivos baixo o meu punto de vista. En primeiro lugar, está moi ben contada a historia (cun narrador en primeira persoa) pois non profundiza en partes pouco importantes e explícanse aspectos da época con importancia para entender todo o que ocorre no libro. Ademais, unha cousa que creo que foi clave para que tivese unha boa opinión de El Capitán Alatriste, foi o feito de que aparecesen personaxes reais da historia de España (escritores, pintores, membros da familia real...) como Francisco de Quevedo ou Lope de Vega. Como estou dando en clase de Literatura Española precisamente a biografía e obras destes autores, foime moi útil e gustoume moito que fosen parte da obra, porque ademais ao ser detalles reais e históricos, interesáronme moito. O libro non se fai longo e ten un bo final que non queda pechado pero tampouco de todo aberto (polo que non é necesario seguir coa saga, eu non teño pensado facelo).

Os capítulos teñen un bo tamaño porque, a pesar de ser longos, tampouco se fan eternos e os demais pequenos pero importantes detalles como a edición do libro (tapa branda con solapas) están moi ben, sen pega algunha.  

Conclusión: Non é un libro do meu estilo. polo que non seguirei coa saga, pero a pesar diso gustoume, polo que creo que se me encantaran os libros de aventuras desta clase, tería atopado uns bos libros que ler.


8 de maio de 2015

Reseña: Crime en Compostela




Crime en Compostela é un libro de Carlos G. Reigosa no que o seu protagonista, Nivardo, debe resolver un asasinato que se produciu en Santiago de Compostela por petición dun amigo seu ao que a súa vez llo pedira a amante do morto.

As espectativas que tiña do libro eran altas porque me apetecía ler un libro de misterio e cría que ía ser unha boa novela pero quedei moi decepcionada ao acabala. A opinión xeral que tiven do libro resúmese nunha palabra: aburrido. Débese, simplemente, a que a narración é moi moi lenta, lentísima, e o autor fíxase en cousas que non teñen que ver coa trama e coa liña da novela. Para falar de Crime en Compostela, vou dividir o libro en dúas partes moi claramente diferenciadas nel. Na primeira metade, dinlle a Nivardo como ocorreu o crime e que debe facer, e aí acaba todo o relacionado co tema do libro (o asasinato) porque o resto deste cacho de obra é unha descripción sen fin de construccións e arquitectura de Santiago e leccións de historia que non teñen nada que ver e non pintan nada. Un par delas, vale, pero despois de corenta mil e todas nun tono lento e aburrido faise insoportable.

Cando cheguei á segunda parte, xa estaba bastante farta e con ganas de acabar o libro dunha vez (cousa que non me soe pasar), non recordo a última vez que me pasou algo parecido. Aínda así dende a metade do libro, comeza algo máis de acción xa que (algo que me pareceu moi gracioso e oportuno) o personae principal xa estaba farto de turismo e monumentos de pedra (non me extraña, de verdade...). E por fin investiga algo porque, o libro será de misterio, pero eu non llo atopei en ningunha parte. Despois de xornadas repetitivas (porque sempre pasa o mesmo, todos os días) nas que Nivardo apenas investiga nada, este da por finalizada a súa participación na investigación e, sen descubrir ao asasino, vaise de Santiago de volta para Madrid, de onde viñera. A muller que o contratara, está decepcionada con el porque esperaba (como min e coma calquera persoa que lera o libro, por outra parte) que soubese a identidade do criminal, pero nada, Nivardo non se da por aludido e di que "ten unha pequena sospeita pero que non está seguro", non me extraña, non investigou nada...

Ao final, as súas suposicións resultan certas; non me extraña, un caso con tampoucos personaxes e tan extredamamente simple...

Conclusión: Aburridísimo. Dudei incluso se deixalo ou non, e iso que eu practicamente nunca abandonei un libro sen chegar ao final.

3 de maio de 2015

Book Tag #1: Os odiados






1. Personaxe masculino que menos che guste.



Despois de pensar moito para facer este Tag, cheguei a unha conclusión: caenme peor, polo xeral, os personaxes femininos que os masculinos. Por esta razón, non se me ocorría un personaxe que verdadeiramente non me gustara ata que recordei a Álex, da triloxía Delirium. No primeiro libro encantoume, pareceume un amor, e caíame xenial, tanto el, coma a protagonista, Lena. Pero no segundo libro, ao igual que cambia a trama da triloxía, cambia o personaxe e vólvese un auténtico idiota e de súpeto é moi pouco razonable e incluso unha mala persoa. Cando termina o primeiro libro, parece que Álex está morto, polo que Lena atopa a outro xoven (Julián) que comeza a gustarlle. De repente, Álex reaparece e enfádase con ela, non lle fala e, cando o fai, trátaa fatal. Para colmar o vaso, Lena perdónao despois do mal que se portou, e no libro nin sequera aparece unha escena na que se arrepinta dos seus actos. Co ben que me caía ao principio e co moito que me gustou a saga Delirium, dame pena o que ocorreu con Álex.



2. Personaxe feminino que menos che guste.


Hai varios personaxes femininos que non me chegaron a gustar de todo ou me deixaron algo indiferente (como Katniss de Los Juegos del Hambre) pero que realmente odie, non hai moitos. A única que creo que pode cumprir o requisito desta pregunta é Clary de Cazadores de Sombras porque, aínda que nalgunhas ocasións a autora o fai ben con ela, xeralmente creo que está apampanada e que ademais non é un personaxe activo ou valente, senón que parece a típica muller á sombra do protagonista masculino (Jace) e que se preocupa de cousas moi superficiais, como se Jace a quere ou non (algo que está ben e interesa unha, dúas, tres ou vinte veces pero que a partir de aí xa farta) e non usa demasiado a cabeza. Non me gusta nada, nada, nada e, a cada libro que lía, me gustaba menos.

3. Malvado máis odiado.


Quizais o malvado máis odiado é Sebastian de Cazadores de Sombras dado que, non só ten as características que máis se odian nun enemigo dun libro, como son a capacidade de manipular e enganar por completo aos personaxes e protagonistas, senó que volve unha e outra vez e cando parece que foi vencido, regresa de novo. Non teño moito máis que dicir del, aparte de que é unhas das poucas cousas que me gustaron da saga á que pertence.


4. Portada máis fea dos libros que leras.


Aínda que hai moitas portadas feas de libros que lera, creo que vou falar das portadas da saga "Pequeñas Mentirosas" en xeral (todos os libros teñen practicamente a mesma portada) dado que é unha saga que aínda estou lendo e, polo tanto, teño recente. Refírome ás portadas orixinais (a que vedes se facedes clic no nome da saga, que vos levará á súa reseña, ou na imaxe do lado) e non ás novas que foron creadas coas fotos das actrices da serie televisiva do mesmo nome basada na novela. O que podemos ver en cada unha das portadas é unha boneca semellante á Barbie que pon os pelos de punta e que non ten absolutamente nada que ver con "Pequeñas Mentirosas" (polo menos literalmente, non sei de forma metafórica como podería entenderse). Non sempre se trata da mesma, cambia a cor do pelo e a cara en sí de cada libro, e unhas son peores ca outras. Nos primeiros títulos da serie, polo menos as sinistras bonecas aparecen de lonxe, pero a partir do quinto, sae nun primeiro plano. En realidade, non sei cando darán máis medo, aínda que persoalmente as que menos me gustan son a do primeiro libro e o primeiro plano da que sae na portada do sétimo, con eses ollos azuis tan falsos e horripilantes.


5. Parella que menos che gustara.



                                                             

Non vou dicir Jace e Clary de Cazadores de Sombras porque xa falo da saga máis abaixo e de Clary na segunda pregunta , pero quedo coas ganas, (ao comezo da serie, era unha relación interesante e con certa emoción polo amor prohibido, pero chega a un punto de resultar moi moi cansino). Vou facer trampas e dicir dúas parellas dado que ningunha delas me desgustou tantísimo, simplemente non a crín para nada no primeiro caso (Harry e Giny de Harry Potter) e non me gustou por razóns que direi a continuación no segundo (Tita e Pedro de Como agua para chocolate).

Harry Potter e o meu libro e a miña saga favoritos dende que o lin e para sempre xamais, de feito os libros que conforman as súas sagas son os que máis veces lin, tanto a saga enteira como os libros de forma independente e solta. A pesar disto e de que non atopei 
ningún tipo de detalle que cambiaría na historia, si hai algo que non me acabou de convencer de todo: a relación entre Giny e Harry. Aínda que odiei máis o que houbo entre Harry e Cho, non a considero unha parella, xa que deixaron o que sexa que tiveron tan rápido e tan de repente e sen sentido como o comezaron. Tras esta breve... relación?, Harry comezou a saír coa irmá do seu mellor amigo Ron, Giny, pero todo ocorreu sen unha "introdución" nin nada semellante, é dicir, de repente, e o noviazco en si non tivo nin pasión, nin amor, nin nada e non me pareceu nin creíble, nin interesante, nin nada. A saga de Harry Potter merecía algo moitísimo mellor, aínda que podía terse feito moitísimo peor, tamén o hai que dicir.


En canto a Tita e Pedro de Como agua para chocolate, o que fixo que acabasen nesta categoría foi algo totalmente diferente. Ao comezo da novela, ambos se gustan e queren casarse pero por unha serie de problemas Pedro acaba sendo o marido da irmá de Tita, polo que deixan de ter o que tiñan e máis cando ela se vei en certo punto do libro e están separados. Neste tempo de distancia, Tita coñece a alguén que eu adoro e creo que pega moito moito máis con ela, pero, a pesar de que Pedro non lle fai nin caso e a traizoa (entre outras cousas) ela elíxeo a el. Non entendín porqué e non sería o que eu fixese no seu lugar nin de broma: non me gusta nada esa parella, mellor dito, non me gusta Pedro para Tita, e paréceme unha pena que non haxa unha mellor parella para ela sendo un libro tan bo e que tento me gustou (a pesar de pertencer ao xénero de realismo fantástico, que non me vai moito).





6. Libro que pensaches que non che gustaría e que ao final che gustou moito.




A avaliación pasada tiven que ler como libro obrigatorio para Lingua Galega e Literatura "A Sombra Cazadora" de Suso De Toro. Non daba nada por el, sinceramente, e pensei que ía ser horrible e que o ía ler a desgana só por obligación (a pesar de que a sinopse me interesara, non cría que me gustaría). En cambio, xa dende o principio me apasionou o misteri da narración, xa que os protagonistas viven encerrados nunha casa con seu pai, da que non saíron xamais polo que non saben que hai no exterior, e non se conta porqué (de feito eles mesmos non o saben) pero hai alguén que fala no faiado e óense ruídos que proveñen de alí.
Se cando comezase a ler o libro non tivese unhas expectativas tan baixas, igual ( aínda que me gustaría moito de todas maneiras) non me impresionaría tanto nin me apasionaría desta forma, dado que o final non me gustou case nada (porque é un pouco raro e non se entende moi ben, sinceramente, por moito que penses e lle des voltas). Aínda a pesar desto, creo que está moi ben, que ten unha trama moi orixinal e que superou con creces as expectativas que tiña.

7. Final de saga decepcionante.





Sen dúbida algunha, Memorias de Idhún de Laura GallegoLin estes libros hai xa uns tres ou catro anos polo que non recordo moito da historia, pero si que o final me decepcionou moito (ao igual que a moitos dos fans da autora) e que fixo que acabara o último libro cunha gran decepción, xa que despois de ler os dous primeiros libros da triloxía, que me encantaron, esperaba bastante máis. Tamén destaco, iso si, que o terceiro libro se foi moi longo e pesado durante todo o libro e non só no final, e iso que eu adoro os libros longos con moitas páxinas, pois este conta con 942 e, na maior parte delas, non ocorre nada e dáselle voltas ás mesmas cousas unha e outra vez ata chegar a un punto insoportable.
A pesar destes fallos na terceira parte, gardo moi bo recordo desta triloxía.


8. Peor libro que leras.






Puuuf, non teño nin que pensalo, O Pazo Baleiro de Xabier p. Do Campo. Non esperaba xa nada del cando o comprei e ao comezar a ler, e non tiña ganiñas ningunhas de iniciar a súa lectura, pero tiña que facelo para o instituto de forma obrigatoria. Resumindo o que dixen na súa reseña non seu momento acerca de porque me desgustara tantísimo: non ten case case argumento, lento, demasiada introdución e case inexistentes o nó e o desenlace, a idea do libro non é (para nada) novedosa e hai demasiadas "casualidades" que axudan aos personaxes. Por último, e como guinda, unha narración, na miña opinión, moi pesada.




9. Libro que está de moda e que a ti non che gustou.







Vou dicir unha saga e non un libro, e é sen dúbida algunha Cazadores de Sombras (as reseñas que publiquei cando a lin pinchando aquí e aquí). Todas as persoas que coñezo que o leron din que é marabillosa e que engancha, as personaxes son xeniais etc... Pero eu non encontrei nada deso por ningunha parte: pareceume aburridísima, repetitiva, ningunha emoción, esceas previsibles e finais malos. Ademais, faise moi longa, sóbranlle libros, pois os primeiros aínda son algo entretidos e orixinais, pero a partir do terceiro, sobre todo, fanse repetitivos, densos, sen emoción... Non ten nada que ver coa súa precuela (Cazadores de Sombras, el Origen) que é xenial e entretida.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...