Hai un tempo, lin a primeira parte da triloxía A Materia Escura: "Luces del Norte" ou "La Brújula Dorada" (o nome orixinal era o primeiro pero cando se rodou a película cambióuselle) que me gustou moito, pois creaba un mundo fantástico, cun argumento moi bo e moi entretido polo que quixen ler a segunda parte pero, pouco a pouco, funo deixando, deixando, deixando ata que pasaron un par de anos. Finalmente, o outro día decidín lela xa así que comecei "A Daga", a segunda parte da triloxía.
Luces del Norte, conta a historia de Lyra, unha rapaza que non coñece a seus pais e vive no College de Oxford donde gasta bromas aos licenciados e o pasa moi ben xogando co seu amigo Roger. Seu tío, acude anualmente ao college a visitala, e nunha desas visitas ocorrerá algo que cambiará a súa vida, provocando unha fantástica viaxe ao Norte.
La Daga, continúa a historia de Luces del Norte pero cambia o argumento por completo e engade un personaxe novo, Will, e a súa historia. Apenas aparecen os personaxes da primeira parte da triloxía, e cando o fan é cunha historia secundaria e non protagonista.
Luces del Norte gustoume moito cando o lin, sobre todo todo o relacionado co Norte, pois falaba dos pobos que vivían alí e describía todos eses lugares polos que Lyra ía pasando. Ademais, aparecían os giptanos e contábanse tamén as súas costumes dunha forma moi interesante, xunto a un argumento bo, con aventura e acción (aínda que escasa, era a suficiente). Apasionoume todo isto, e ademais a trama era interesante, nada aburrida e con sentido.
En cambio, dende que empecei La daga, vin que xa non me ía a gustar tanto, pois o protagonismo pasaba de telo Lyra, a telo un personaxe novo, Will, que non pintaba nada na novela. Ademais cambiaba o argumento por completo, parecendo un libro independente case, pois nin sequera os personaxes aparecían moito: as bruxas seguen aparecendo, e teñen certa importancia no libro, pero non é o mesmo; non me gustou a forma de enfocalo, tan diferente á de Luces del Norte. Ademais, os capítulos paréceronme longuísimos, lentos e aburridos.Ata a metade (literal) da novela, non se sabe por onde o autor vai a tirar e hai tramas que quedan abertas e que non teñen sentido. Ademais, varios personaxes teñen intencións e "misións" diferentes pero que os van levar ao mesmo punto, unha idea brillante, pero mal desenrolada.
O que si me gustou de La Daga, foi a idea dos mundos paralelos, que ademais da explicación a moitas cousas da primeira parte da triloxía, e que é moi interesante e apasionante, aínda que non é algo tan presente na novela como me gustaría.
Conclusión: En definitiva, sinto unha gran decepción. A primeira parte estaba xenial e deixárame moi contenta, pero La Daga non me gustou nada, e decepcionoume moito. Seguramente lea a terceira parte, pero só por saber se mellora e darlle unha oportunidade, pero as ganas son cero.
Ningún comentario:
Publicar un comentario