22 de xul. de 2015

Reseña: Amanecer Rojo



Sorprendente e brutal. Non me esperaba para nada todo o que ocurriu na novela de Pierce Brown, Amanecer Rojo, pois é, simplemente, diferente.

Darrow é un vermello, a clase social máis baixa da Sociedade, que traballa baixo terra para conseguir o helio-3, que é necesario para os humanos poidan poboar Marte. É unha Sociedade onde a vida para as clases sociais baixas é moi dura, sen ningunha comodidade, mentres que os dourados contan con numerosos luxos. Ademais, os vermellos deben aguantar os abusos, moi comúns, das clases superiores, que penan coa morte practicamente todos os delitos. Un día, Darrow fará un descubrimento moi importante, que o levará a converterse en dourado.

Foi un libro que me sorprendeu moitísimo. O comezo do libro causoume unha impresión totalmente diferente á do resto da novela, pensei que ía a centrarse na vida dos vermellos durante todo o libro, pero nada máis lonxe da realidade. A trama pega un salto brusco ao pouco de comezar a lectura que me gustou e sorprendeu. O lector non o espera para nada. 

Os acontecementos que veñen despois desa sorpresa no argumento, nos que Darrow é convertido en dourado, provocáronme moitísimas ganas de continuar coa lectura, e parecéronme moi interesantes, pois explícase algo máis o funcionamento da Sociedade e a ocupación de cada cor nas que a poboación está dividida, se ben unha característica desta novela é xusto o contrario, case non se fala diso nin se explica como funciona o mundo, ímolo percibindo pola nosa conta ao longo do libro.

Chegado un momento da novela do que non quro dicir demasiado (non quero facer spoilers) hai unha división en Casas, que me recordou moito a Harry Potter, polo que quedei encantada. Os nomes das casas e as características das mesmas van unidas a un Deus romano, sendo Marte a casa dos violentos, por exemplo. Isto é algo que adoro, pois son unha grande aficionada á mitoloxía, sobre todo á grega e romana, e creo que foi todo un acerto, que ademais enriqueceu á novela polo simple feito do que as casas significaban no xogo ou na competición que as casas levan a cabo, no que todas deberán usar as súas cualidades para a guerra e enfrentarse unhas a outras ata alzarse.

Amanecer Rojo recordoume moito a Los Juegos del Hambre, no sentido de que en ambos hai unha competición, cuxa victoria lle provocará ao protagonista algo máis que simplemente gañar: un cambio para os da súa clase, unha melloría no inxusto sistema, pero tamén enemigos entre os poderosos, os das clases ou rangos diferentes a eles. Ambos personaxes de ambas triloxías loitarán pola victoria e por vencer aos poderosos e as súas inxusticias. A verdade e que Darrow me recordou moito a Katniss no sentido de que non dudan en traicionar a ninguén e mentir para conseguir o seu obxectivo. Outros detalles máis pequenos tamén son comúns en ambas triloxías: os próctores recordáronme aos preparadores que tiñan antes de saír á Area os elixidos na Colleita, e os seleccionadores de Amanecer Rojo, cumplían os mesmos obxectivos que os patrocinadores da outra saga. Se che gustou Los juegos del hambre, gustarache Amanecer Rojo.

O único aspecto negativo que quizais puiden ver na novela, foi o o feito de que é un libro moi gordo (543 páxinas) das cales máis da metade se sitúan na competición da que falei anteriormente e nesa guerra que se leva a cabo. Sobroume un pouco desa trama, pois creo que o autor se estendeu demasiado sen ser necesario, e dado que os libros de, só, acción e guerra non me apasionan, tería preferido que recortara esa trama e non lle dese tantas voltas sen ter, realmente, unha necesidade ou unha explicación. Aparte diso, creo que non atopei ningún outro punto negativo demasiado relevante.

Conclusión: Sorprendida positivamente e con ganas de ler a segunda parte da triloxía, Amanecer Dorado. Todo un acerto.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...