Nesta entrada vou falar das triloxías e novelas distópicas (un dos meus xéneros preferidos dentro da literatura xuvenil, por non dicir o que máis me gusta) que máis me gustaron ata o día de hoxe. Supoño que dentro dun tempo, o ano que ven ou, en calquera caso, cando xa teña lidas novas distopías, farei unha versión actualizada.
A orde na que se presentan as miñas distopías preferidas a continuación é aleatoria, é dicir, a novela que ocupe a primeira posición non é necesariamente a que máis me gustou nin a que menos, simplemente non están colocados nunha orde determinada. (Para ver reseñas de distopías fai clic aquí)
- Los Juegos del Hambre de Suzanne Collins.
Esta é a máis famosa de todas as distopías xuvenís, sen dúbida algunha, e trátase da primeira que eu lin, aí polo 2012, e quedei tan absoluta e gratamente sorprendida que devorei o primeiro libro da triloxía nunha tarde e dunha sentada. Nada máis rematar a primeira das partes da triloxía, pasei directamente ás outras dúas novelas, sen pausa algunha entre elas, como adoito facer para non aburrirme dunha trama e variar un pouco os xéneros e temas das miñas lecturas.
É un mundo distópico, chamado Panem, dividido inicialmente en trece sectores, cada un ocupado nun traballo concreto (minaría, agricultura...) ademais do Capitolio, onde viven os ricos e poderosos. Cando os sectores se enfrentan ao Capitolo e este gana, o sector trece é destruído e créanse os "xogos da fame" que dan nome á triloxía, a onde debe acudir un representante feminino e outro masculino de cada sector, gañando o único supervivinte ao xogo.
- Reiniciados de Teri Terry.
(Reseña facendo clic aquí) Debo advertir que hai dús triloxías xuvenís co nome de Reiniciados, unha de Teri Terry (da que eu vou falar) e outra de Amy Tintera, cuxo argumento non ten absolutamente nada que ver e que aínda non lin, aínda que pretendo facelo.
Tan só lin a primeira novela da triloxía, Sin Memoria, pero gustoume tantísimo cando o lin que non podía evitar falar del neste Top: a autora tería que estropear moitísimo os outros dous libros para que me decepcionase e me arrepentirse de introducilos, pois amei profundamente a primeira parte.
No futuro desta triloxía, os delincuentes, sobre todo os terroristas, con máis de dezaseis anos poden conmutar a súa pena polo reinicio, é dicir, borraránselle todos os recordos, sentimentos e información persoal en xeral, incluso a razón pola que se lle aplicou esa medida, cun resultado semellante a se volvesen a ser bebés, e acóllenos nunha nova familia, onde seguir coa súa educación e enseñanza. A protagonista do libro, Kyla, é reiniciada, pero, rapidamente, se da conta de que sabe cousas que os seus compañeiros reiniciados ignoran, que co proceso non se obtivo o mesmo resultado no seu caso e descubrirá a razón pola que foi reiniciada.
- Amanecer Rojo de Pierce Brown.
(Le a reseña clicando aquí!) Esta é unha triloxía distópica moi pouco coñecida actualmente (polo menos en España) e da que tan só lin a primeira parte, porque a segunda (El hijo dorado) foi traducida ao castelán moi recentemente e a terceira non está dispoñible en España polo momento. Foi unha novela que me gustou moito, e que creo que promete, e aínda que, como dixen na reseña, vin quizais un exceso desa batalla ou xogo que se produce (tería eliminado unhas cantas páxinas da guerra) peo polo demais pareceume absoltutamente xenial, cunha realidade moito máis dura que as que acostumamos a atopar nas distopías xuvenís e moi novedosa. Volvo a recomendar unha triloxía sen ter lido todas as novelas que a conforman, pero creo que nas seguintes partes irá, incluso, para mellor, pois a trama gañou interés.
A historia desenrólase en Marte, que foi colonizado polos humanos, divididos en cores segundo a súa clase; sendo os vermellos, como o noso protagonista, a máis baixa, que se encarga de extraer helio-3 das profundidades do planeta vermello para que os humanos poidan vivir alí con normalidade. Un día, Darrow descubre algo que lle abrirá os ollos e, canso dos abusos dos dourados (a clase alta) intentará infiltrarse entre eles.
- Mystic City de Theo Lawrence.
(Enlace da reseña aquí!) A triloxía de Mystic City foi unha gran sorpresa para min, pois non esperaba para nada que me sorprendera e me encantara, pensei que non sería gran cousa, que me decepcionaría. En cambio, dende o primeiro momento enganchoume moitísimo, sobre todo porque mestura a distopía coa fantasía e a intriga en certa medida, os meus xéneros favoritos sen dúbida, polo que non podía ser mellor. Fascinoume moitísimo e espero que as dúas partes restantes da triloxía (pois só lin a primeira) non me decepcionen.
No futuro, as aguas aumentaron o seu nivel debido ao cambio climático. As persoas máis pobres e pertencentes á clase baixa e os místicos (persoas con avilidades e enerxía especiais) viven na zona baixa da cidade (moi sucia e cheirenta, cuns canais semellantes aos venecianos) mentres que as casas da clase alta, máis rica, atópanse na parte alta. Aria, filla dun dos homes máis poderosos da cidade, non recorda nada despois dunha sobredose de stic, nin sequera ao seu prometido, pero debe casarse con el de igual maneira, pois a súa unión significará unha tregua dos enfrentamentos entre as dúas familias rivais e máis poderosas de Nova York. Aria ten unha serie de sospeitas, sobre as cales decide investigar.
- El corredor del laberinto de James Dasner.
Esta é unha triloxía (reseña clicando aquí) con secuela (que tamén me gustou moito, como podes saber lendo esta outra reseña) cuxo primeiro libro me apasionou. Encantoume, gustoume moitísimo, polo feito, sobre todo, desas circunstancias misteriosas coas que empeza e polo feito de contar coa mesma información que o propio protagonista. É unha saga distópica cunha historia e un argumento moi diferentes aos habituais e con moi poucos tópicos deste tipo de novelas. O primeiro e segundo libros son os mellores, ao igual que a secuela (El Destello), mentres que a terceira parte recordo que me decepcionara un pouco por ter unha trama e ocorrer nela uns sucesos demasiado parecidos aos do segundo libro. Aínda así, triloxía recomendadísima.
No comezo do libro, Tomas, o protagonista aparece (sen ningún tipo de recordo) nun calro só habitado por rapaces adolescentes (ningunha rapaza) que se atopa ao carón dun inmenso e impoñente laberinto cuxas paredes cambian de posición cada noite, facendo que o seu propósito, escapar atopando a súa saída, sexa aínda máis complicado. De repente, as regras que ata entón tivera o "xogo" cambiarán, alertando aos habitantes do Claro de que algo vai ocorrer.
- Delirium de Lauren Oliver.
Esta saga distópica (reseña!!) tamén me gustou moito. Hai un gran cambio entre os dous primeiros libros e o enfoque da historia tamén cambia moitísimo, parecendo case libros distintos aínda que a historia sexa a mesma. O argumento é moi interesante e bastante diferente, dando ademais moito xogo. É unha saga distópica que recomendo e, aínda que debo advertir que houbo certas partes que me decepcionaron un pouco, teño boa opinión da triloxía.
A humanidade creou unha cura para a enfermidade Deliria Nervosa de Amor (que coñecemos actualmente como amor) pois considera que é unha infección que afecta aos humanos provocándolles moitos efectos negativos. A cura, realízase aos 18 anos, pois si a persoa é operada con anterioridade hai moitas posibilidades de que saía mal.
Ademais, todo está regulado (a música, os libros...), é o goberno quen decide a parella para cada recén operado e o número de fillos que debe ter, cada cidade está rodeada por un valado para que ninguén poida escapar (e para que non entren os Inválidos, persoas que están en contra da cura e a favor do amor e dos que o goberno nega a existencia) e, por suposto, os rapaces e rapazas non curados non poden estar xuntos na mesma habitación.
Lena, conta os días que lle faltan para a intervención con ganas, pois o goberno promete unha vida de seguridade e felicidade despois dela, pero todo cambia cando Hana, a súa mellor amiga, vai a un concerto de música ilegal.
- Divergente de Veronica Roth.
Plantexeime o feito de deixar fóra deste Top das miñas triloxías preferidas esta triloxía polo feito de que non todos os libros que a conforman me gustaron, pero dado o tantísimo que me encantou a primeira parte (Divergente) non puiden facelo. Foi unha primeira novela xenial, apasionante, distinta e adictiva, que terminei nunha soa tarde. En cambio, o segundo libro da saga non me gustou en absoluto, aburriume, e o terceiro, se ben recuperou bastante, tampouco me transmitiu as sensacións da primeira novela. Aínda así, esta é unha opinión persoal, e ademais é unha distopía que merece ser lida aínda que só sexa por Divergente, a primeira parte.
Ningún comentario:
Publicar un comentario