Continuando con ese mes de Agosto rematando triloxías e sagas comezadas en Xullo (como xa comentei na reseña de Perfección, outro exemplo de triloxía continuada) decidín ler a segunda parte da triloxía Mystic City: Mystic City 2, el último corazón. A primeira novela pareceume absolutamente marabillosa e quedei tan encantada con ela (reseña) que incluín a triloxía na lista das miñas distopías preferidas (para vela clica aquí) pero tras rematar o segundo libro, quedei decepcionadísima.
A trama continúa onde rematara o primeiro libro, nun momento moi moi intrigante e interesante, tras unha apasionante historia de traicións e desconfianza e comezando unha trama de guerra e rebeldes común nas triloxías distópicas xuvenís.
Xa dende o inicio do libro, o autor comeza a cambiar todos os puntos fixos que xa coñecíamos do primeiro libro da triloxía, tanto nos personaxes, facendo que Hunter cambiase para mal (sen vir ao caso para nada) o seu carácter e Aria se volvese cada vez máis tonta e parada, como na forma de prantexarse o argumento. Se non tivera visto o nome de Theo Lawrence na portada da novela, podería ter crído que non fora el quen a escribira, pois ata a forma de narrar a historia me pareceu diferente.
Ademais destes cambios espantosos, a novela tamén perde auga por outros puntos, como o feito de que o argumento sexa moi débil, xa que non ten realmente ningún sentido, e non se nos presente ata moi adiante na novela, tendo que aguantar moitas páxinas sen que ocorra nada relevante. Aria decide atopar o corazón da súa defunta criada, algo que ten unha explicación, (si, aínda que non o creades) pero moi estraña, collida por pinzas e repulsiva, o que a leva a cometer cincocentas estupideces (xa vos digo que a protagonista está algo espesa nesta parte da triloxía) e verse en mil perigos dos que sempre ten que ser rescatada, pois non consegue salvarse soa en ningunha circunstancia, algo que a min xa me bota bastante para atrás.
Como xa comentaba antes, o autor tamén cambia moito a Hunter, pasando de ser o bo e o namorado de Aria, e poñerse en dúbida as súas intencións e preguntarse un certas cousas arredor dos seus actos (non digo se estas suposicións son confirmadas), en calquera caso, parece que estemos a ler sobre dous personaxes diferentes cun mismo nome, pois non hai un punto en común entre eles en ningún momento, apesar de ser unha mesma persoa. O que isto provoca, é unha nova, estraña e forzada historia de amor entre Aria e outro personaxe principal (non quero spoilear, así que non digo nada máis) que non é nada críble e, unha vez máis, non era para nada necesaria.
Para continuar enumerando puntos negativos, pois non hai ningún positivo que resaltar, a escea ou batalla final entre os tres bandos enimigos (os rebeldes, a familia Rose e a familia Foster) vese en perigo por unha ameaza creada por un deses tres grupos que, unha vez máis, NON TEN SENTIDO e NON É NADA CRÍBLE e deixa un final de novela non demasiado interesante.
Creo que non hai moito máis que destacar, pois a novela é un completo desastre de principio a fin e a maior decepción deste ano, sen dúbida, en canto a lecturas se refire, non tendo ademais nada que destacar na parte positiva, pois tampouco ten grandes partes boas. Fatal, novela directa á lista das peores lecturas do 2015 que publicarei a fin de ano.
Ningún comentario:
Publicar un comentario