29 de mar. de 2016

Adaptacións Cinematográficas #3: Yo, él y Raquel (Me and Earl and the diying girl)


Despois de cinco millóns de anos (6 longos meses) dende a última review dunha adaptación cinematográfica (clica aquí para ler acerca da película de "Ciudades de Papel"), tráiovos por fin a miña valoración acerca da adaptación da novela Me and Earl and the diying girl (cuxa reseña podedes ler aquí) que foi unha lectura extraña da que no seu momento (e aínda agora) non teño unha opinión fixa pois, aínda que me decepcionou e me deixou un sabor de boca algo agre, tampouco podo dicir que me horrorizase, nin estivo incluído na lista das peores lecturas do 2015. 

Simplemente, é unha novela moi rara, políticamente incorrecta e moi moi inusual. Trátase dun libro sen apenas argumento nin centrado en nada en concreto; é unha verdadeira experiencia levar a cabo a súa lectura.

Tras esta pequena introdución, pasarei a valorar dunha vez por todas a película, que decidín ver porque, como ben dicía na reseña, pensei que funcionaría mellor como película, en lugar de en forma de publicación, unha trama coma esa, como efectivamente foi.

Esta película consegue plasmar a esencia da novela, é dicir, é como se os actores, guionistas, director etc do filme collese a maneira de narrar do autor e de expresarse do protagonista (así como o punto de vista deste sobre os temas tratados na novela e as sensacións que desperta no lector) e os convertese en película. Realmente, e igual que pasaba coa novela, é unha auténtica experiencia o ver a adaptación , porque para nada se trata dunha forma de interpretar unha historia cun argumento e un fin, senón dunha sucesión de escenas sin sentido e sen un argumento forte. Simplemente, déixate levar pola película e disfruta, porque ao final é do que se trata. En realidade, Yo, él y Raquel básase no desconcerto, consiste en visualizar a película e deixarse ir.

Para min, o mellor do filme son os fondos, a luz e esas animacións que son engadidas cando se fala acerca das películas rodadas polos protagonistas, porque aporta un plus de orixinalidade que tamén me fai recordar a novela e que pega moito coas ideas e coas sensacións que esta transmite. Todos estes puntos son os que contribuen á sensación xeral de caos que me embargou mentres os vía.

En canto á "historia", mantense bastante ben conservada, se ben se eliminan partes e o personaxe de Earl perde (moito) protagonismo na trama principal e aparece pouco. Ademais, a razón pola que o protagonista e Rachel comezan a ser amigos así como a maneira de levar a cabo esa relación é un pouco diferente, máis idealizada e propia dunha película ou libro convencional e cunha menor semellanza á historia rara e diferente (de maneira intencionada e, para min, interesante e boa) que o autor pensou nun principio.

Tamén sentín que durante a adaptación cinematográfica os sucesos ocorren dunha forma máis pausada e xustificada que no libro, non sei si polo feito de que o espectador ve como todo vai pasando dunha forma máis cercana, de maneira que o desconcerto é menor aínda que exista e é máis sinxelo seguir a trama. Tamén contribúe o intento do protagonista de dar as súas razóns que o ai máis humano e comprensible.

Tamén foi modificado algo, para min, esencial do libro e que vai moi á par co que se quere transmitir e con esa idea do políticamente incorrecto e de tratar de diferenciarse de ñoños libros e películas que ten Greg, que é esa declaración dende o rpimeiro momento de que Raquel vai a morre, que esta é unha historia distinta e que debes aceptalo, pois díseche que sobrevive ata o final, cando si morre como na novela, e quedas un pouco a cuadros. Opino que deberia terse mantido esta declaración igual que se fixo con outras semellantes que indicaban que non era a típica peli de amor e que non se ían a namorar os dous protagonistas. Non sei...

O final, si que me gustou como se prnatexa, fíxome sentir un pouco máis que coa novela e empezar a comprender algo da visión do protagonista/autor, aínda que non de todo e sen que eu a comparta, e incluso me embargou unha sensación de tristeza e brotou de min algunha que outra lágrima...

Estoume enrollando como unha persiana para intentar explicar a sensación que transmite a peli (como me ocorreu coa reseña da novela) así que en conclusión: é unha boa adaptación (dado que o seu autor escribeu o guión, non me esperaba menos) realmente estraña, rara, diferente e desvergonzada como a novela que recomendo se queres levar a cabo unha esperiencia do máis extraño pero que non logrou que entendese a mensaxe que quere transmitir, como tamén me pasou co libro, pois non a comparto en absoluto, ao igual que a visión pesimista de Greg sobre a vida. Aínda así, creo que podes pasar un bo rato ou, cando menos, tratar de entender e descubrir porque me trastorna tanto Yo, él y Raquel véndoa, así que, quizais que deberías darlle unha oportunidade.


21 de mar. de 2016

Reseña: Heridas Abiertas de Gillian Flynn.




Heridas Abiertas é un libro de Gillian Flynn, autora coñecida pola súa novela Perdida, que, ao igual que esta, é un thriller e un libro de misterio e intriga terriblemente escuro. 

Nesta novela, cóntase como unha xornalista regresa ao seu pobo natal despois de case unha década para cubrir a noticia da morte de dúas rapazas pequenas, ás que o asasino arrincara os dentes tras acabar coa súa vida. Pero o máis duro da situación non é precisamente o caso, senón ter que enfrontarse aos seus problemas psicolóxicos que non terminaron de curar e aos habitantes dese pobo do interior de Estados Unidos tan terriblemente cerrados e conservadores.

O certo é que esta novela só se pode definir coa seguinte palabra: intelixente. É un libro cunha trama completa, traballada, complexa e pragada de xiros. Ademais, a autora é moi profunda á hora de crear aos seus personaxes, pois trata de facelos complexos e fabrícalles unha personalidade, historia e problemas moi realistas e creíbles.

A historia comeza sendo relativamente convencional, sen nada especial aínda que pinte ben, pero pouco a pouco vaise enredando e complicando nunha rede de mentiras, revelacións e descubrimentos escuros que fan que xa non teñas nada en claro e que sospeites de todos, ademais de, polo menos no meu caso, conseguir que te sintas dentro da novela e teñas unha especie de intranquilidade e sospeita.

A prosa de Flynn é tan negra e estraña como a trama, polo que se consegue un efecto completo de dureza e escuridade. 

En canto aos sucesos, é impresionante como se consegue crear semellante historia con tantos personaxes sendo todos completos e ben definidos e cunha trama como esa. Méteste de cheo na historia e non podes parar de ler pois, aínda que tampouco se sucedan centos de escenas pragadas de acción durante toda a novela, si que se describen certas escenas nun principio sen importancia que se volven terriblemente relevantes.

Os problemas psicolóxicos da protagonista foi algo que nunca levei moi ben, en todo o tempo que levou a lectura, pois son unha persoa terriblemente sensible ante agullas, coitelas, cortes... e o problema está terriblemente relacionado con isto polo que sufrín intensamente, déboo admitir. Houbo certos momentos nos que cheguei a ter que apagar o ebook e tomarme un tempo de descanso e serenidade. 

A verdade é que a novela é PERFECTA. E que non podes atopar unha soa lagoa nas súas páxinas, todo está calculado e pensado con antelación para crear esa mestura perfecta. Cada vez que pensas que xa sabes por onde vai a trama, hai un xiro.

De feito, ao rematar o libro, cando se che presenta unha solución (que eu adiviñara previamente) e cres que xa está todo, cambia toda a trama, o libro da un xiro bastante amplio e sorpréndeste ao descubrir a verdade.

Encantoume o final e o descubrimento do asasino e da verdade, porque é terriblemente (unha vez máis) intelixente e trata o tema, digamos, dos traumas e enfermidades mentais (non podo dicir moito máis...)

Outro tema con importancia en Heridas Abiertas, é ese carácter e pensamentos dos habitantes dun pequeno pobo americano, os prexuízos que sofren esas persoas, e como xulgan á protagonista por ter marchado dalí para non regresar. Ademais de ser terriblemente atrasados e contar con numerosos prexuízos perxudiciais, siguen a vivir como moito tempo atrás e é realmente curioso como afecta á resolución do caso e ao artigo o feito de tratarse de cidadáns dun lugar determinado.

En conclusión, un bo libro, ben construído, cuxa autora é capaz de tratar diversos temas complexos ao mesmo tempo de maneira intelixente e adecuada. Con xiros inesperados, puntos sorprendentes e unha capacidade especial para que te vexas envolto na novela. Un 4/5 en Goodreads.


20 de mar. de 2016

Reseña: A de Amor de David Levithan.


 Propúxenme ler unha novela de David Levithan para intentar reconciliarme con este autor tan popular que non consegue gañar o meu corazón por moitos libros da súa creación que me propoña ler. A verdade é que unha vez máis rematei cunha decepción enorme así que declaro nesta entrada que non volverei a ler nada do autor, a menos que se trate dunha novela concreta que me chame e que crea que me vai a apasionar por algunha razón.

A de Amor é unha novela distinta, que non se asemella en ningún aspecto ao que coñecemos como unha novela ou libro de relatos, pois está formado por entradas de dicionario, é dicir, defínense determinadas palabras relacionadas cunha relación romántica pero sen tratarse de definicións convencionais, senón de pequenos relatos, escenas ou reflexións do protagonista acerca do seu amor cara unha muller.

Así de primeiras pinta ben, seino, pero á hora da verdade non acaba de funcionar. O autor intenta crear esceas que representen á perfección o ambiente da súa relación, pero con tantos saltos temporais entre entradas e eses cambios de temas segundo a palabra concreta a tratar, o único que ocorre é que o lector se forma un lío mental no que xa non sabe en que momento da "historia" (si é que a hai) se atopa o libro ou cales son os sentimentos entre os namorados ou se realmente o están e uufff... Realmente non creo que se poida considerar a A de Amor como unha historia, realmente non o é, so se trata dunhas definicións en forma poética. 

En realidade, si que me agradaron, incluso tiven a tentación de marcar algunha das frases ou descripcións dos termos (aínda que o lin en dixital, polo que era imposible) pois a sensibilidade poética do autor e a súa capacidade de escribir desa maneira sinxela pero bonita son asombrosas en certos momentos, déboo admitir, e incluso chegan a causar unha fonda emoción no lector, pero de ahí a construír unha boa historia hai un cacho, e decepcionoume de novo.

Non teño moito máis que dicir acerca de A de Amor, que puntuei cun 2/5 en Goodreads porque non me convenceu en absoluto, e non o recomendo especialmente.

14 de mar. de 2016

Reseña: Mi espectacular ahora de Tim Tharp



 Estaba pasando por un Bloqueo Lector dende o fin do verán, debido ao gran número de lecturas que levara a cabo durante todas as vacacións, que empeorou despois de rematar Fangirl, pois gustoume tantísimo e deixoume tan ilusionada ao finalizala, que ningunha lectura me atraia e acababa abandonándoas todas. Pero, finalmente, con este libro, conseguín solucionar (polo menos parcial e temporalmente) co problema.

Isto non quere dicir que me encantase nin que sexa unha increíble novela, senón que se deixa ler con facilidade e non require moitísima concentración.

A verdade é que tiven, teño e terei sentimentos encontrados con Mi espectacular ahora pois, aparentemente, non me acabou de convencer ao non atopar orixinalidade nin ningún punto que me resultase apasionante. Nin sequera me enganchou excesivamente: foi un libro que pasou por min sen pena nin gloria. Ou iso pensaba, pois co paso do tempo dende que finalicei a novela, máis a recordo e cun sentimento máis positivo. Realmente, si que me agradou este libro, pero non excesivamente, e, á vez, si que deixou pegada en min... Non sei, estou confusa.

A historia nárraa Sutter, un rapaz bastante rebelde pero con ideas propias e gusto por reflexionar sobre elas, que vive unha vida de festa e sen preocupacións (polo menos aparentemente, pois en realidade si que ten certos problemas) ata que se cruza no seu camiño Aimee, unha rapaza completamente oposta a el, que se converte nunha especie de "proxecto" ao intentar convertela en sociable e transformala na súa idea de persoa normal para esa idade.

O personaxe principal é moi moi semellante a Holden, o protagonista de El guardián entre el centeno (ambos reflexionan durante a narración sobre ideas que teñen sobre a vida que os demais non comparten, ambos rexeitan aos adultos e a súa forma de comportarse e ambos están máis preocupados das súas reflexións e maneiras de vivir que dos estudos...) polo que simpaticei moi rapidamente con el (por algo esa novela foi a miña quinta preferida do 2015) e foi algo que me gañou dende un comezo. A pesar do parecido, deixo constancia de que certos puntos do carácter de Sutter e determinadas ideas que comparte co lector, non me pareceron moi aceptables, como esa idea de normalizar a Aimee ou esa manía con alonxarse dela para protexela da que falarei máis adiante.

Gustoume moito a maneira de tratar a dura realidade das vidas de todos os personaxes que aparecen na historia, como se non fose para tanto, e que o autor se centrase noutros aspectos. Tamén me encantou a parte na que a vida e a maneira de vela de Sutter cambia de forma radiacal en moi pouco tempo e polo simple feito de atoparse con Aimee, como isto fai que non lle importen os comentarios dos demais, aínda que non está demasiado ben construído, pois recorda esa necesidade de valorar a opinión do resto de maneira intermitente e sin vir ao caso. 

O punto principal da trama é a relación entre ambos personaxes, que me gustou moito por romper certos prexuízos e tópicos da literatura xuvenil, pero que me deu mil e un dores de cabeza pola indecisión de Sutter. Ao final, non teño claro se algunha vez chegou a querela e se alonxaba dela e tiña esas reaccións extrañas porque pensaba que así facía o mellor para ela ou se simplemente foi todo unha especie de proxecto como el sostiña durante todas as páxinas. Eu sempre pensei que era unha excusa que sostiña como unha especie de salvavidas ao que agarrarse para non enfrontarse á realidade, pero a verdade e que rematei  libro cunha enorme confusión. 

O ritmo da narración e lixeiro e fácil de seguir, e a maneira na que se centra nuns puntos e deixa outros nunha descripción superficial, gustoume, pero sobre todo foron eses puntos divertidos que tamén existían en El guardián entre el centeno, aínda que en menor medida, os que máis me agradaron. Un exemplo, o que máis destaca para min, son esas relacións entre ex-noivas de Sutter e el, coas personalidades tan diferentes de todas elas entre si, e sobre todo as conversas con acento italiano del e unha delas (Angelina?, Angela?...) finxindo pertencer a unha mafia. Un puntazo.

O final, foi terriblemente aberto, e non me gustou en absoluto porque revela, unha vez máis, ese sentimento de... buscar o mellor para os demais? facer unha obra social?... de Sutter que non comparto e me parece innecesario e repelente.

Púxenlle 3/5 en Goodreads, unha puntuación que me parece alta para un libro que tampouco me encantou á hora de pensar noutros que valorei da mesma forma e baixa ao pensar noutros coa mesma calificación. En resume, foi un libe que me gustou e que me marcou bastante sen darme conta, facendo que o recorde con cariño, a pesar de non causarme no momento impacto. Unha sensación diferente para unha novela diferente... Cavilarei acerca dela a ver se chego a unha conclusión, supoño que positiva...

Existe, por certo, unha adaptación cinematográfica da novela que verei pronto (porque morro coas ganas) cuxo final é distinto ao do libro, según vin por internet, e que gustou máis aos lectores. Pronto review e a miña opinión máis sincera.



5 de mar. de 2016

Book Tag #9: Libros Desexados.


1. Libro publicado que desexo.

Podería decir cen mil millóns de libros nesta categoría porque sempre é moito maior a miña lista de libros por ler que a de libros lidos, pero voume decantar por Yo antes de ti de Jojo Moyes porque se trata dunha novela da que aínda non falei no blog e cuxa adaptación cinematográfica se estreará proximamente e da que, por suposto, farei review :) .



2. Libro non publicado que desexes.

Vale, hai algunha dúbida a estas alturas? Se sodes fans de Harry Potter coma min, saberedes que se publicará este verán unha secuela da saga, situada no Mundo dos Magos nove anos máis tarde do fin de Harry Potter y las Reliquias de la Muerte. Non podo esperar!!!


3. Libro que desexo que traduzan.

Tamén nesta pregunta tiven dúbidas porque hai varias novelas que non traducen ao español e que saíron hai tempo que desexo ler, pero vou dicir The Wraht and the down, un retelling de Las mil y una noches que me chama moitísimo a atención e que estou segurísima de que me encantará. Oxalá o traian pronto a España...



4. Un libro que desexo pola súa portada.

Ainda que intentemos negalo, este é un factor determinante á hora de desexar ler un libro ou compralo, polo que moitas veces me decanto por unha lectura pola primeira impresión que me provoca. A primeira impresion desta novela foi moi boa, e desexo iniciala algún día (porque xa está nas miñas mans!!) xa que a sinopse e críticas tamén prometen, e moito.



5. Un libro que desexo pola súa sinopse.
 Dios mío! Sei que vou a amar tanto este libro e que me vai a intrigar tan terriblemente que ata me asusta comezalo polas ganas repentinas de continuar a saga que me van a entrar, pero á vez quero facelo canto antes para disfrutar desta novela de misterio e intriga pragado de sucesos estraños...



6. Libro que desexo polas súas críticas.

Outro factor que me condiciona moito á hora de elixir unha lectura. Tamén conto con milleiros de libros pendentes segundo este criterio, un deles é este, que tamén me chama pola sinopse e que lerei moi próximamente (e en tandem!!).


7. Libro que desexes polo seu autor.

Xa pasou bastante tempo (demasiado) dende que non teño nas miñas mans un libro de Lauren Oliver, autora que sabedes que me encanta (polo menos polo xeral) como puidechedes ver lendo as reseñas publicadas das súas novelas anteriores, e que este mesmo ano publicou en España Dara y Nick, que ademais é un thriller, xénero que me gusta bastante e do cal a autora non ten ningunha outra obra (polo menos que chegase a España e que eu sepa).





8. Libro que desexes por todo.

Podería dicir calquera de Rainbow Rowell, porque dende que rematei Fangirl ningún libro me atrapa e só quero comezar algún desta marabillosa autora que xa é das miñas preferidas. Vou dicir o seu último libro porque, de feito, acaba de saír recentemente en España, este mesmo mes se non me equivoco (cunha portada terriblemente fea, engado), pois del atráeme tanto a historia en sí como o feito de saber que detrás das súas liñas está a marabillosa Rowell :)).



Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...