Cando, hai un par de meses, escribín a reseña de Mi espectacular ahora, creo que deixei perfectamente claras dúas cousas:
1. O libro deixoume pensando. Non me foi para nada indiferente senón que me descolocou pro completo, facendo que non estivese segura de nada (da puntuación en Goodreads, da miña opinión, de se me gustara ou non, de que clase de novela cababa de rematar...).
2. O final deixárame perplexa e terriblemente descontenta, porque semellaba que todo o que o protagonista aprende e todo aquilo que cambia na súa mentalidade e consegue ao medrar como persoa (que é supostamente do que trata o libro, ou o que eu entendín polo menos...) non valera para nada, pois comete unha acción propia do rapaz de comezos de novela e non se corresponde co que debera ser... Por isto, dicía que quería ver a adaptación cinematográfica porque lera que o final cambiaba e que era moito mellor e se correspondía co que debería (na miña opinión persoal) ser.
Pois ao fin vin a película e debo decir: Que me encantou!!!! A ver, non é a película da vida, non se trata dunha obra maestra do cine do século XXI, pero como película adolescente, película entretida e adaptación do libro está moi ben por varias razóns: É terriblemente fiel á novela, capta a idea desta (o que se busca transmitir acerca da maduración e desenvolvemento do protagonista, como cambia para mellor o seu carácter, mellora a súa personalidade, tira abaixo os complexos, consegue gañar seguridade e sae adiante tras os problemas que arrastraba e que, dalgunha ou outra maneira, o afectaran.) e remata dunha forma lóxica e adecuada con esta análise rápida que acabo de facer.
Empezo polo básico: Escenario e vestimenta, decorados e caracterización de personaxes. A verdade e que todo era totalmente como o imaxinaba, sobre todo a tenda na que traballa o protagonista, é moi moi fiel á novela e sobre todo a historia. Era imprescindible esa clase de barrio, esas persoas tan tan típicas de Estados Unidos (non é que estivera, pero polo que teño visto esa clase de persoas existe realmente e ten moita presencia alá...) e da clase de familia e de problemas familiares (refírome a mulleres maltratadas, pais alcohólicos, pais que desaparecen... ) que ten bastante protagonismo no libro e afecta ás vidas e mentalidades dos rapaces. Un bo exemplo, o pai do protagonista, que aparece moi moi ben retratado para o papel que, no psicolóxico, ten no libro.
Tamén me encantou o referente a Aimee, tal cal como a imaxinaba, quizais máis parecida a min en certas cousas do que polo libro semellaba (aínda que, grazas a deus, tamén nos diferenciamos noutras...)
En realidade, todo está moi ben plantexado e cada unha destas pequenas pezas que forman a película encaixa xenial: que sexa Sutter o que narra todo dende un futuro, que se vexa claramente a evolución psicolóxica e os problemas, que se note porque el se achega a Aimee... Son cousas que no libro, pola narración superficial que existe, non acaban de chegar ao lector, das que eu non estaba segura de como interpretar e de que quería dicir o escritor con elas e que aparecen mellor tratadas na adaptación.
Como digo, hai un cento de pequenos detalles que funcionan mellor na peli, pero en rasgos xerais direi que se entende mellor ese tema principal que se difuminaba no libro: análise, desenvolvemento e tratamento da mentalidade de Sutter e como afectou seu pai (ou a súa falta) a isto. É algo moito máis visual na adaptación que se difumina demasiado no libro deixando paso a tramas secundarias ata desaparecer.
Entendín porque Sutter fai o que fai, entendín a Aimee, entendín a súa historia de amor e entendín a novela grazas a película. Iso ten mérito. Increíble.
E agora paso xa ao final para intentar non facer coma sempre e escribir unha inmensa review. AVISO! VAI HABER SPOILERS DO FINAL:
O final é perfecto, Sutter fastídiaa (algo necesario para que todo teña sentido e encaixe) pero reparara no erro e comprende (grazas a evolución que sofre na obra) que se trata diso, dun erro, e vai remedialo indo a buscar a Aimee tras deixala dee mala maneira. Si, era preciso que a deixara tirada, porque polo que el sufrira non quería atarse a ninguén, non quería confiar en ningunha persoa e non pensaba que el valera nada e sostiña que só era un lastre para a súa amada. Pero tamén era necesario que se dera conta de que isto non era sí e tratara de recuperar o que rompera. Ademais, encántame ese final aberto que che deixa sen saber que opina Aimee e se vai a perdoalo. Gustaríame mentir e dicir que oxalá, pero tampouco estou tan segura de que ela deba facer iso e perdoar e xustificar a Sutter que (aínda con xustificación) lle fixo mil e unha cousas...
En resume, contenta e feliz coa Adaptación. Das mellores comentadas nesta sección. Ben.
Ningún comentario:
Publicar un comentario