Reseña: Traición

Traición de Scott Westerfeld é o primeiro libro dunha triloxía distópica (aínda que hai un cuarto libro que completa a triloxía pero non forma parte dela, é un libro complementario ou unha especie de secuela, non estou segura) que ocorre nun futuro no que se opera aos cidadáns ao cumplir os dezaseis anos para que sexan perfectos, é dicir, que teñan unha altura, aspecto, rasgos etc que cumplan os cánones de beleza. A protagonista, Tally Youngblood, está esperando con impaciencia a ser operada, pois o seu mellor amigo Percis, xa vive en Nueva Belleza, cos demais perfectos. Un día, decide ir á cidade a buscalo para ver como cambiara (pois non soubera nada del dende a súa operación) e alí coñece a Shay, que se converte na súa mellor amiga e que non está para nada de acordo con que se realice a operación e as razóns polas que se fai e que sabe cousas descoñecidas para Tally sobre o sistema.

Así por encima, o argumento da triloxía pode parecer estúpido pero en realidade ten moito sentido cando lemos a novela. O primeiro que notei cando comecei Traición, foi o grandísimo parecido coa triloxía Delirium (que lin e reseñei a finais do verán pasado) con pequenas diferencias. Os sucesos en si e os protagonistas non son iguais pero en ambos hai unha operación que non é tan boa como parece, dúas amigas: unha a favor e outra en contra do sistema e os seus abusos, un refuxio de rebeldes contrarios á operación, un rebelde que atrae á protagonista... Si, hai moitos puntos en común e case parece que Lauren Oliver (autora de Delirium) se basou en Traición para facer a súa triloxía (pois esta é unha saga anterior) pero non quedei de todo decepcionada con ela polo feito, simplemente, de que as circunstancias que levan á protagonista de Traición a plantearse e a facer unha serie de cousas (non podo contar moito) son diferentes e bastante orixinais. Aínda así, gustoume máis (polo menos despois de ler esta primeira parte da triloxía Traición e sen ler as restantes) a saga Delirium, pero esta está ben se botamos de menos a outra e queremos ler algo semellante.

Tamén me acordei un pouquiño da triloxía distópica Divergente; tan só nas partes que se contaban as viaxes e persecucións en táboa aérea (non sei se se chamaba así exactamente) e ao final de Traición, neses sucesos que ocorren e na forma de comportarse de Tally.

Conclusión: A opinión xeral é bastante positiva: gustoume e entretívome e é unha distopía, un dos meus xéneros favoritos por non dicir que o que máis me gusta, pero faltoume algo, non quedei de todo contenta, senón cunha sensación agridulce e un pouco de indiferencia. Quero continuar coa saga, a ver se pega un cambio brusco e me convence positivamente, pois Traición acabou dunha forma bastante intrigante e aberta.